بررسي الگوي بازنمايي مديران در آينده‌نگري استراتژيك با استفاده از نظريه مجموعه راف

آينده‌نگري استراتژيك هسته اصلي بسياري از نظريه‌هاي مديريت استراتژيك است و امكان توفيق استراتژي‌ها را در محيط‌ هاي چهارگانه داراي ابهام، عدم اطمينان، پيچيدگي و نوسان افزايش مي‌دهد. از سوي ديگر مديران تصميم‌هاي استراتژيك را مبتني بر چگونگي بازنمايي مسائلي كه بر آن‌ها عارض مي‌شود، اتخاذ مي‌كنند. توفيق تصميم‌گيري استراتژيك منوط به قابليت آينده‌نگري استراتژيك تصميم‌ گيرندگان و بازنمايي آن‌ها شكل مي‌گيرد. بااين‌حال خلأ نظري در ادبيات پژوهش معطوف به اين است كه چه سطحي از پيچيدگي بازنمايي در چه زمينه‌اي از محيط‌ هاي چهارگانه باعث ايجاد آينده‌نگري استراتژيك قابل قبولي مي‌شود. در اين راستا، از نظريه مجموعه راف براي كشف الگوهاي موردنظر اين پژوهش استفاده شده است. ورودي نظريه مجموعه راف شامل دو نوع كلي «متغير تصميم» و «شرطي» در نظر گرفته شده است. متغيرهاي شرطي «پيچيدگي بازنمايي» و «شرايط محيطي» و متغير تصميم نيز «آينده‌نگري استراتژيك» را مورد سنجش قرار مي‌دهد. جامعه آماري، تصميم‌ گيرندگان سطح استراتژيك در سازمان‌هاي فناورانه است. براين‌اساس نمونه آماري كه به‌صورت هدفمند انتخاب شده است، شامل تعدادي از مديران رده‌ بالا است كه در حوزه‌هاي فناورانه فعاليت دارند. خروجي‌هاي پژوهش نشان مي‌دهند كه هرگاه پيش‌بيني آينده دشوار است (محيط‌ هاي داراي عدم اطمينان و ابهام) بازنمايي‌هاي ساده و كمتر پيچيده آينده‌نگري بالاتري را ايجاد مي‌كنند. درعين‌حال، هرگاه پيش‌بيني دشوار باشد (محيط‌ هاي داراي پيچيدگي و نوسان)، خواه درك وضعيت فعلي ساده و خواه دشوار باشد، استفاده از بازنمايي‌هاي پيچيده اثربخشي بيش‌تري دارد.