تدارك رويكردي نو به فلسفه تعليم و تربيت: اقتضاء تحولات فناورانه عصر حاضر

فلاسفه تعليم و تربيت امروزه با اين پرسش اساسي مواجه‌اند كه چگونه مي‌توان از يك نظام فلسفه تعليم و تربيت كارآمد سخن گفت و چگونه مي‌توان آن را از وضعيت بي‌عملي رخوت‌آميزي كه اكنون بدان گرفتار است نجات داد، تا اين نظام بتواند نقش موثرتر و كارآمدتري در هدايت نظام تربيتي چنانكه از آن انتظار مي‌رود، ايفا نمايد. يكي از معضلاتي كه بايد در اين ارتباط بدان اشاره نمود، كم‌توجهي فلاسفه تعليم و تربيت به تحولاتي است كه در عصر حاضر و در عرصه فلسفه‌ورزي و همچنين در عرصه فناوري در حال پديدآيي است. اين يك واقعيت است كه امروزه فلسفه‌ورزي بدون توجه به ملاحظات فناورانه آن و همچنين پرداختن به فناوري بدون توجه به ابعاد فلسفي آن (چنانكه در رويكرد سنتي به فلسفه‌ورزي حاكم است)، منسوخ شده است. ديگر نه مي‌توان به تفلسف منتزع از واقعيات فناورانه پرداخت و نه به پژوهش‌هاي فناورانه و بدون تامل پيرامون ملاحظات فلسفي آن. اين مقاله در پي بررسي چرايي ضرورت اتخاذ رويكرد نوين در فلسفه‌ورزي تربيتي است كه غفلت از آن موجبات بي‌عملي فلسفه تعليم و تربيت و دور ماندن از نقش‌آفريني‌هاي واقعي و اصيلي است كه از فلسفه و فلاسفه تعليم و تربيت در عصر حاضر انتظار مي‌رود