مباني فلسفي فلسفه براي كودكان (فبك) از نظر ليپمن: هستي‌شناسي، انسان‌شناسي و معرفت‌شناسي

فلسفه براي كودكان(فبك)‌‌،‌‌ برنامه‌‌اي است كه توسط ميتو ليپمن و در بستر فلسفه پراگماتيسم و به تاثر از نظريه‌‌‌هاي روانشناسي جديد به ويژه نظريات ويگوتسكي به ظهور رسيده است. اين برنامه‌‌،‌‌‌‌‌ بي‌ترديد داراي پيش‌فرض‌ها و مباني فلسفي درباره «هستي» و «انسان» و «معرفت»‌‌ مي‌باشد. باور به جهان متغير و متكامل‌‌،‌‌ اعتقاد به انسان خردورز خردسال و پذيرش معرفت پويا در برنامه فبك‌‌،‌‌ حكايت از جهان‌بيني خاص اين طرح دارد و زمينه‌ساز طرح پرسش‌هاي بنيادي درباره مباني فلسفي اين برنامه‌‌ مي‌باشد.‌‌ مي‌توان با تبيين بسترهاي ظهور فبك در مسير تاريخ فلسفه‌‌،‌‌ پاسخي در خور به اين پرسش‌ها به دست آورد. با اين نوع نگرش در اين مقاله سعي شده است تا مباني فلسفي فبك به لحاظ «هستي‌شناسي» و «انسان‌شناسي» و «معرفت‌شناسي» از نظر پايه‌گذار اين برنامه يعني متيو ليپمن‌‌،‌‌ تبيين گردد. نتيجه اين كه از نظر ليپمن پيش‌فرض فبك از جهان هستي ديدگاهي رئاليستي است كه در آن‌‌،‌‌ جهان رو به تكامل دارد و انسان خردسال به تأثير از نظريه پراگماتيستي جان ديويي و نظريات روانشناختي ويگوتسكي داراي قابليت فلسفه‌ورزي است و اين استعداد از همين دوران كودكي بايد پرورش بيابد و معرفت مورد نظر فبك همان باور صادق موجه است كه با افزايش تعامل كودك با جهان به وسيله تجربه و تعقل در بستر اجتماع‌‌،‌‌ تكامل‌‌ مي‌يابد.