تصويرگري به مثابۀ ابزار آموزشي فلسفه به كودكان: تحليل تصويرنوشتار در سه اثر از شل سيلوراستاين و ولف ارلبروش

اين مقاله به صورت كيفي كاربرد تصويرگري در كتاب كودك را به عنوان ميانجي دريافت عقلي و تفكر انتقادي معرفي مي‌كند تا اهميت آموزش فلسفه ‌ورزي به كمك تصويرگري را نشان دهد. آموزش فلسفي از طريق كتاب‌هاي تصويري، امكان رشد قواي شناختي كودكان را فراهم مي آورد و كمك مي كند آنها مطابق با نيازهاي جامعه‌اي كه در آن زندگي مي كنند فكر و عمل كنند. در مورد آموزش فلسفه به كودكان نظريه‌پردازاني همچون متيو ليپمن برنامه‌هايي تدوين كرده‌اند كه در سال هاي اخير، كاربرد نيز يافته ‌اند. در اين نوشتار، علاوه بر شرح روش ليپمني كه بر متن ادبي تاكيد دارد، امكانات آموزش از طريق تصوير‌گري بررسي مي شود. روش گردآوريِ داده هاي اين پژوهش مبتني بر اطلاعات برآمده از مطالعۀ كتابخانه‌اي و جست وجوي اينترنتي است كه ضمن تبيين ويژگي‌هاي تصويرگري در آموزش فلسفه به كودكان، رابطۀ مفاهيم با تصاوير را به صورت انتخابي در دو اثر از سيلوراستاين و يك اثر از ولف ارلبروش توصيف و تحليل مي‌كند. يافته‌ها نشان مي‌دهند ابهام اَشكال انتزاعي در آثار سيلور استاين و نيز تفسيرپذيريِ دلالت‌هاي رنگ در اثر ارلبروش مي توانند امكان پرسش‌گري، تفكرورزي و متعاقب آن شناخت دروني و در نهايت، رشد فكري كودكان را فراهم آورند و آنها را براي خودشناسي، خودسازي و براي ساختن جامعه‌اي بهتر آماده سازند. به اين ترتيب، لازم است به تمام ابعاد و عناصر كتاب كودكان توجهي ويژه شود تا رابطه ‌اي مستقيم ميان كتاب و كودك شكل بگيرد.