رويكرد اگزيستانسياليستي به مفهوم تنهايي در جريان شعري رمانتيك سياه: دهه سي و چهل خورشيدي

در اين مقاله با بررسي جريان شعري رمانتيسيسم سياه در دو دهه سي و چهل شمسي، بازنمايي موضوع تنهايي در اشعار شاعران اين جريان مورد تحليل قرار مي‌گيرد. مسئله اصلي ارتباط ميان مولفه‌هاي فكري و انديشگاني جريان شعري رمانتيسيسم سياه اين دو دهه با بروز مفهوم تنهايي در معاني شعري ايشان است. عمده دلايل پديد آمده جريان رمانتيسيسم سياه سرخوردگي از كودتاي 28 مرداد 1332 شمسي است كه منجر به مضامين سياه و سياه نمايي در اين جريان شعري شده است و سراسر انديشه‌هاي نهيليستي را در خود مي‌پروراند. بحث تنهايي نيز به شدت همين سويۀ پوچ‌گرايانه را مد نظر قرار داده است.‌ عمده شاعران اين جريان بر اساس تأثيرپذيري آنها از نگرش اگزيستانسياليستي و اومانيستي كه در اين مقاله آثار آنها بررسي شده است، حسن هنرمندي، فروغ فرخزاد و احمد شاملو هستند. نتايج اين تحقيق نشان داد با اينكه سويه تأثيرپذيري انديشه‌هاي متفكران فرانسوي درباره تنهايي در اين جريان فكري بارز است اما اين امر با تأثير ناخودآگاه پيشينه انديشه ايراني در شعر فارسي همراه بوده و مفاهيمي نظير انسان‌گرايي، فردگرايي، بدون غايت بودن زندگي، آزادي مبتني بر فرديت را بازتوليد كرده است.