لوگوس هراكليتوس از منظر پديدارشناسيِ آغازِ ديگرِ مارتين هايدگر

بي‌ترديد هراكليتوس و پارمنيدس از منابع فكري دايمي انديشه هايدگر هستند. آنچه به اين دو جايگاهي ويژه در انديشه هايدگر بخشيده است، تلقي خاص هايدگر از حكمت سپيده‌دماني اين دو و نقش تفكر ايشان در گشودن راهي ديگر در تفكر است. به زعم هايدگر تلاش براي جست‌وجوي سرآغازهاي ديگر براي تفكر، سرآغازهايي كه برخلاف سرآغاز متداول تاريخ متافيزيك به صورت‌بندي سوژه - ابژه نمي‌انجامد، عاجل‌ترين وظيفه پيشاروي تفكر اصيل است. از وجهه  نظر او، ماهيت دسترس ناپذير تفكر اين حكما، برخلاف راي مختار ارسطو ناشي از لكنت زبان (اشاره به متافيزيك، 993a15-17 كه ارسطو پيشاسقراطيان را به كودكاني ناتوان از سخن گفتن صحيح تشبيه مي‌كند و در متافيزيك 988a22-23 آن‌ها را متهم به ابهام در سخن مي‌كند (μέν) (ἀμυδρως و ناآزمودگي ايشان (اشاره به متافيزيك، 985a13-14 كه ارسطو پيشاسقراطيان را به مردان ناآزموده جنگي تشبيه مي‌كند) نيست. بلكه بدان جهت است كه سرآغاز در اصالت خاستگاهيش بيش از هر جاي ديگر در انديشه اين حكما به آشكارگي رسيده است. در اين ميان لوگوس هراكليتوس، از نظر هايدگر جايگاهي ممتاز دارد؛ به‌طوري‌كه تفسير صحيح لوگوس نزد هراكليتوس وجوهي از سرآغاز اصيل انديشه را براي ما آشكار مي‌كند. در اين مقاله با تفسير هايدگر از اين مفهوم بنيادين تفكر هراكليتوس همراه مي‌شويم تا به اين پرسش بنيادين تحقيق نزديك‌تر شويم: جايگاه لوگوس در انديشه هراكليتوس چيست و آن چگونه مي‌تواند مطلع سرآغازي ديگر شود؟