بررسي رويكرد تربيت ذهن بر اساس ديدگاه حكمت متعاليه با تاكيد بر تقويت قوه خيال درآموزش كودكان

نقش تربيت ذهن و تاثير آن بر رشد عقلاني كودكان موضوعي است كه اخيرا مورد توجه جدي صاحب‌نظران عرصه تعليم و تربيت قرار گرفته است. سابقه طرح اين مساله را مي‌توان در آثار قدما بويژه صدرالمتالهين جستجو كرد. تبيين تفاوت ديدگاه صدوري ملاصدرا با سايرين در زمينه نقش آفريني قوه خيال و ترجيح علم حضوري نسبت به علم حصولي در حكمت متعاليه، زمينه‌‌ساز مباحثي است كه مي‌تواند الگوي بديعي از تربيت ذهن را به روي صاحب نظران بگشايد. اين مقاله ضمن بيان موضوع شناخت و نحوه حصول علم اختلاف نظر بين حكماي مشاء را با صدرالمتالهين شيرازي در تربيت ذهن بررسي مي‌كند. بر خلاف ساير انديشمندان كه منشاء علم را صورت‌هاي ذهني حلول كننده در نفس قلمداد مي‌كنند كه به شكل حصولي قابل ادراك است، ‌‌‌ملاصدرا آن را حاصل ابداع و خلق در نفس دانسته كه به شكل حضوري و با مشاركت فعال قوه خيال ايجاد مي‌شود. بر اين اساس به نظر مي‌رسد در فرايند آموزش و پرورش، تربيت قواي ذهن به تنهايي براي رشد فراگيران كفايت نمي‌كند؛ لذا ضرورت دارد تا در برنامه‌هاي آموزش فلسفه به كودكان راه‌هاي تقويت قوه خيال نيز به عنوان يك عنصر كليدي و تاثيرگذار، محور فعاليت برنامه‌ريزان آموزشي كشور قرار گيرد.