انواع سنجش آموزشي با رويكردهاي مختلف به فراگيري

طي پنجاه سال گذشته، تغييرات گسترده فرهنگي، اجتماعي و فناوري فلسفه آموزش را در تمام جنبه هاي آن از جمله سنجش تغيير داده است. سنجش علاوه بر ارزيابي فراگير مي‌تواند مسير برنامه‌ درسي، آموزش، يادگيري و خودكفايي در يادگيري را نيز هدايت كند. در طول قرن بيستم، سنجش مكانيزمي براي ارائه شاخصي از يادگيري با پيروي از يك الگوي قابل پيش‌بيني تدريس، آزمودن دانش فراگيران از مطالب و قضاوت در مورد پيشرفت فراگيران بر اساس نمرات آزمون محسوب مي‌شد؛ اما، اخيراً اين رويكرد زير سوال رفته است زيرا انتظارات اجتماعي از تحصيل تغيير كرده است، علوم شناختي بينش جديدي در مورد ماهيت يادگيري ارائه كرده است و نقش سنتي سنجش در تقويت رشد فراگير به چالش كشيده شده است. بر اين اساس، دو فلسفه جديد سنجش مطرح مي شوند كه برخلاف فلسفه سنتي، عمدتاً بر رشد و استقلال فراگير تمركز دارند. فلسفه هاي نوظهور سنجش، يعني سنجش براي يادگيري و سنجش به عنوان يادگيري با افزايش يادگيري براي فراگيران چارچوب مفهومي جديدي در مورد نقش سنجش تعريف مي كنند. هدف نوشته حاضر بررسي چرايي و چيستي و چگونگي تغيير سنجش آموزشي با تمركز بر تقابل اين فلسفه ها از نظر چارچوب فكري و عملي و تاكيد بر لزوم تشخيص و بهره مندي صحيح از انواع رويكردهاي سنجش به اقتضاي هدف سنجش مي باشد. نظام آموزشي فعلي بايد با آگاهي از فلسفه بنيادي انواع سنجش، از روشهاي نوين سنجش جهت افزايش يادگيري و نيز مهارت خودمختاري و تفكر انتقادي فراگيران براي خودسنجي در كنار سنجش يادگيري بهره مند گردد.