بدن به مثابه رسانه‌ نوين يا فرا انسان ‌گرايي در عصر هوش مصنوعي

فلسفه فرا انسان ‌گرايي، نظريه‌اي نزديك به هوش مصنوعي است كه بيشتر در قالب فيلم‌هاي علمي تخيلي ديده شده و بر اساس آن، با كمك هوش مصنوعي، اصلاح و افزايش هوش و فيزيولوژي انسان صورت پذيرفته و در نتيجه آن، انسان پيشرفته جديد، را شاهد خواهيم بود. اين نظريه نسبت به آينده هوش مصنوعي از زاويه تهديدها نگاه كرده و تصويري را از آينده انسان مطرح مي‌كند كه در علومي نظير فناوري زيست پزشكي، جامعه‌شناسي، روان‌شناسي، هنر و فلسفه بيش از ساير علوم تأثيرگذار بوده و از سوي نظريه‌پردازي چون «فرانسيس فوكوياما» به‌عنوان «خطرناك‌ترين ايده جهان» نام گرفته است. به همين دليل، نياز شد تا با توجه به اينكه فرا انسان‌گرايي، طيف وسيعي از ايده‌ها را در بر مي‌گيرد، به اين مبحث پرداخته شود و با استفاده از داده‌هاي علمي موجود و آراي نظريه‌پردازان به اين فرافناوري مبتني بر هوش مصنوعي از رويكرد علوم شناختي و فلسفي بپردازيم. در اين مقاله با الهام از فرضيه‌هاي لو برتون (2008) و با استفاده از روش توصيفي–تحليلي به بررسي اين نظريه پرداخته شده و به اين پرسش پاسخ داده مي‌شود كه انسان در عصر فرا انسان‌گرايي چه جايگاهي داشته و آينده با وجود تركيب اين دو چگونه خواهد بود.