شناسايي نواحي آسايش اقليمي استان خوزستان به كمك تحليل هاي چند متغيره و الگوي خودهمبستگي فضايي با تاكيد بر معماري

در طول تاريخ بشريت انسان هميشه با تلاش و كوشش‌هاي خود براي رسيدن به آسايش و رفاه خود بارها همه سختي‌ها را تحمل كرده تا اينكه  راهي براي رسيدن به آسايش خود را فراهم كند. از ديدگاه اقليم، بيشترين تأثير را عناصر دما، بارش ، رطوبت وتابش خورشيد و باد بر احساس آرامش يا عدم آرامش مي توانند داشته باشند كه با توجه به شرايط اقليمي در مناطق مختلف انتخاب نوع وتاثير اين عناصر بر افراد نيز متفاوت مي باشد. هدف از اين مطالعه بررسي و شناسايي منطقه آسايش اقليم مي باشد. براي اين منظور داده هاي دما، بارش و رطوبت براي استان خوزستان از پايگاه داده اي شبكه اسفزاري طي دوره آماري 1965 تا 2014 استخراج گرديده است.دراين رويه ابتدا براساس توزيع احتمال شرطي حالت هاي  مختلف دما، بارش و رطوبت براي  منطقه با عدم آسايش اقليمي طرح شده است در اين مطالعه به شناسايي مناطق آسايش اقليمي استان خوزستان به كمك تحليل هاي چند متغيره (تحليل خوشه اي و تحليل مميزي) والگوي خودهمبستگي فضايي (شاخص فضايي هات اسپات و شاخص فضايي موران) با تاكيد بر معماري پرداخته شده است. نتايج حاصل از اين مطالعه نشان داد كه براساس تحليل چند متغيره و تحليل هاي فضايي منطقه آسايش اقليم بيشتر بخش هاي شمالي و شرقي استان خوزستان را در بر گرفته است با اين وجود نواحي آسايش اقليمي شناسايي شده به روش فضايي كمي محدودتر بوده است. همچنين نتايج حاصل از هر دو روش چند متغيره و تحليل الگوي خودهمبستگي فضايي نشان داد كه مساحت تحت پوشش آسايش اقليم به سمت دوره هاي اخير از روند كاهشي قابل توجهي برخوردار بوده است كه اين روند كاهش در تحليل هاي خوشه اي ( از 23.60 درصد در دوره ي اول به 17.60 درصد در دوره ي پنجم )و مميزي( از 26.97 درصد در دوره ي اول به 14.98 درصد  دردوره ي پنجم )قابل توجه بوده است.