زيباشناسي گشتالتِ فيگورها در آثار جوزپه آرچيمبولدو

در پژوهش ‌پيش‌رو، هدف اين است كه آثار يكي از منريست‌ها، يعني جوزپه آرچيمبولدو را با روش توصيفي-تحليلي براي يافتن اصولي مطالعه كنيم كه هنرمند براي سازمان‌دهي به ادراك بصري پيش از ابداع نظري آن در آثارش به كار بسته است. اين رويكرد نحوه اثرگذاري فرم از طريقِ اصول گشتالت در پردازش اطلاعات ديداري را بررسي مي‌كند. براي مطالعه اين آثار از مباحث روان‌شناسي ادراك و گشتالت بهره جستيم، تا به اين پرسش‌ها پاسخ دهيم: ادراك فرم در اين آثار به چه نحوي ممكن است؟ سطح ادراك و شناخت، چه اشخاص، چه مكان‌ها، چه ايده‌ها، معاني و مفاهيمي را در مخاطب برمي‌انگيزد؟ ادراك فرم به مثابه كل و فراتر از آن، چه نتايجي در بردارد؟ يافته‌هاي پژوهش گوياي اين است كه، هنرمند با اين كاربست و پشت‌سرگذاشتن‌ پرسپكتيو و توهم بصري به فريب چشم متوسل مي‌‌‌شود و با آن، ادراك ديداري مخاطبان از واقعيت را در تصوير به چالش ‌مي‌كشد. گاهي، با جانشيني وجه استعاري و گاهي، با هم‌نشينيِ اشياي آشنا جنبه طنزآميزي به فيگورهاي غريب خود بخشيده و از آن، فرصتي براي چهره‌شناسي و شخصيت‌شناسي فراهم آورده است. اين هنرمند به دليل كاربست دقيق اصولي چون تقارن، توازن، مشابهت، مجاورت و فراپوشانندگيِ منتهي به انسجام در برخي آثار ادراك فرم و زيبايي را با هم در ارتباط قرار مي‌دهد. در آثاري كه اشخاص جذاب نيستند، سويه ديگري در زيباشناسي، يعني زشتي با تاكيد بر ويژگي‌هاي منفي را در هيئت متقارن، متوازن و منسجم به نمايش در مي‌آورد.