حكمراني اسلامي با بهره‌گيري از رويكردي غيرمعرفت‌شناختي

رويكرد غالب به حكمراني اسلامي، اسلام را دستگاه معرفت‌شناسانه‌اي در نظر مي‌گيرد و از دلِ آن در صدد است نهادها، رويّه‌ها، اصول و احكام حكمراني اسلامي را احصا و كشف كند. در اين رويكرد همانند ساير دستگاه‌هاي معرفتي تحليل بر روي بديهيات استعلايي خاصي استوار مي‌شود. از منظر معرفت‌شناسانه در باب حكمراني اسلامي آثار و نوشته جات متعددي به رشته تحرير درآمده است. در اين مقاله به ‌دنبال پاسخ به اين پرسش‌ هستيم كه از منظري غيرمعرفت‌شناختي چگونه مي‌توان به حكمراني اسلامي انديشيد؟ جهت پاسخ به اين سؤال فرضيه‌اي كه با بهره‌گيري از روش درون‌ماندگار (در تقابل با روش استعلايي و رويكرد معرفت‌شناسانه) تنظيم شده بدين ‌شرح است كه در رويكرد غيرمعرفت‌شناسانه به حكمراني اسلامي كه مي‌توان آن را «حكومت مندي اسلامي» ناميد، اسلام به نيروي سياسي فعال در زيستِ درون‌ماندگار سوژه‌ ها بدل خواهد شد كه رفتار سوژه‌ ها را به ‌واسطه‌‌ نسبت‌هاي متغير و هر روزه با خودشان، مقاومت در برابر بديهيات متصلّب و سلطه‌آورِ زمان حال و تبديل كردن سوژه‌هاي مسلمان به نيروهاي خلّاق حكمراني، تنظيم و هدايت مي‌كند. مهم‌ترين نمونه‌ بارز چنين حكمراني غيرمعرفت‌شناسانه‌ اسلامي‌اي (حكومت مندي اسلامي) را مي‌توان در اسلام جاري در زيست سوژه‌هاي انقلابي در سال‌هاي منتهي به انقلاب اسلامي مشاهده كرد.