توسعه سياسي دولت در ويتنام در چارچوب نظريه‌هاي كارل دويچ و برينگتون مور

زمام داران ويتنامي پس از پايان جنگ داخلي، از دهه ۱۹۷۰ طي حدود چهار دهه كوشيده اند كه روند توسعه و نوسازي دولت در عرصه سياسي را در اين كشور با الگويي كه از يكسو شاخصه هاي بومي را در خود دارد و از سوي ديگر از الگوهاي توسعه سياسي در كشورهاي كمونيستي بهره برده، پيش ببرند. در اين پژوهش، كوشش شده تا با بهره گيري از نظريه هاي توسعه سياسي، به بررسي روندهاي پيموده شده در ويتنام، براي دستيابي به توسعه سياسي در ساختار دولت در اين كشور پرداخته شود. پرسش اصلي آن است كه با توجه به ويژگي هاي فرهنگي، سياسي، اجتماعي، اقتصادي و تحولات تاريخي در ويتنام، سطح توسعه سياسي دولت در اين كشور تا چه اندازه با شاخص هاي نظريه هاي كلاسيك توسعه سياسي كه توسط دويچ و مور مطرح شده اند، مانند نقش كارگزاران، ميزان شهرنشيني، سطح سواد، وضعيت اقتصادي، نقش طبقات اجتماعي و عوامل بيروني همخواني دارد؟آنچه از اين پژوهش به دست آمده، گوياي آن است كه ويژگي هاي تاريخي و فرهنگ سياسي و اجتماعي جامعه ويتنام، موجب شده كه روند توسعه و نوسازي سياسي دولت در اين كشور، مؤيد اين نكته باشد كه الگوها و سياست هايي كه در برخي جوامع غربي به شكل گيري سامانه هاي مردم‌سالار انجاميده اند، در ديگر جوامع مي توانند زمينه ساز و ابزار دست دولتمردان براي شكل دهي به توسعه سياسي دولت بر پايه رويكردهاي اقتدارگرايانه باشند.