مطالعه‌ جمعيت بالتوري سبز، Chrysoperla carnea و آفات طعمه آن در دو الگوي مختلف كنترل شيميايي (مطالعه‌ موردي: باغ‌هاي سيب و مزارع گوجه‌فرنگي قوچان)

طي يك پژوهش سه‌ساله در شهرستان قوچان (شمال شرق ايران)، تراكم و پراكنش فضايي جمعيت بالتوري سبز (Chrysoperla carnea) و آفات طعمه آن در باغ هاي سيب و مزارع گوجه‌فرنگي (به‌ترتيب شته‌ها و Thrips tabaci، Helicoverpa armigera)، تحت دو الگوي مديريت حفاظتي و شيميايي مرسوم، مطالعه شد. الگوي مديريت شيميايي، تاثير معني‌داري روي انبوهي جمعيت بالتوري سبز داشت به‌طوري‌كه در هر دو محصول، بيش‌ترين انبوهي بالتوري سبز (به ترتيب 0.178 بالتوري/ برگ سيب و 0.546 بالتوري/ بوته‌ گوجه‌فرنگي) به الگوي حفاظتي و كم‌ترين انبوهي آن (به ترتيب 0.0245 بالتوري/ برگ سيب و 0.252 بالتوري/ بوته گوجه‌فرنگي) به الگوي مرسوم تعلق داشت. نوع مديريت شيميايي در باغ هاي سيب پراكنش فضايي جمعيت بالتوري سبز را نيز تغيير داد، به طوري كه پراكنش فضايي تخم‌ها و لاروهاي اين شكارگر در باغ‌هاي با مديريت حفاظتي از نوع تصادفي (به ترتيب با ضرايب تيلور 1.12 و 1.17) و در باغ‌هاي با سمپاشي مرسوم از نوع تجمعي (به ترتيب با ضرايب تيلور 1.42 و 1.29) محاسبه شد. در مقابل، در مزارع گوجه‌فرنگي، پراكنش فضايي جمعيت بالتوري سبز در هر دو الگوي مرسوم و حفاظتي از نوع تجمعي بود. در باغ‌هاي سيب، افزايش جمعيت بالتوري سبز پس از اجراي سمپاشي حفاظتي نتوانست مانع از افزايش جمعيت شته‌ها شود و ميانگين جمعيت آنها در الگوي حفاظتي به طور معني‌داري از الگوي مرسوم بيش‌تر بود؛ اما در مزارع گوجه‌فرنگي، انبوهي جمعيت تريپس پياز و كرم ميوه‌خوار در الگوهاي حفاظتي و مرسوم اختلاف زيادي نداشتند. بنابراين، در مزارع گوجه‌فرنگي، جايگزيني الگوي سمپاشي حفاظتي با سمپاشي مرسوم توصيه مي‌شود، اما در باغ‌هاي سيب، الگوي حفاظتي بايد در كنار روش‌هاي مكمل ديگر استفاده شود.