سميت گوارشي فيپرونيل، ايميداكلوپريد و بوراكس روي مورچه Tapinoma karavaievi (Hym.: Formicidae) در شرايط آزمايشگاهي

مورچه ها حشراتي اجتماعي از خانواده Formicidae هستند و از نظر تعداد و تنوع يكي از موفق ترين حشرات محسوب مي شوند. با وجود تاثير مطلوب آنها بر اكوسيستم، گاهي به علت خسارت به محصولات كشاورزي و تاسيسات ساختماني به عنوان يك آفت جدي تلقي مي شوند. طعمه گذاري، جايگزين مناسبي براي بسياري از روش هاي مرسوم كنترل مورچه ها محسوب مي شود. در پژوهش حاضر، اثر طعمه هاي حاوي فيپرونيل، ايميداكلوپريد و بوراكس روي كارگران مورچه  Tapinoma karavaieviدر شرايط آزمايشگاهي و در زمان هاي 72، 96 و 120 ساعت پس از تيمار ارزيابي شد و در ادامه، ميزان زنده ماني كارگران تيمار شده با غلظت كشنده پنجاه درصد (LC50) تركيب هاي مورد مطالعه در يك بازه زماني دو هفته اي مورد مقايسه قرار گرفت. بر اساس نتايج به دست آمده، بيشترين ميزان سميت در هر سه بازه زماني به ترتيب مربوط به فيپرونيل، ايميداكلوپريد و بوراكس بود. علاوه بر اين، ارزيابي اثر آفت كش ها روي ميزان زنده ماني كارگران، بيانگر كنترل سريع تر كارگران تيمار شده با غلظت كشنده پنجاه درصد فيپرونيل(2.46 ميلي گرم بر ليتر) در مقايسه با ايميداكلوپريد(32.61 ميلي گرم بر ليتر) و بوراكس (2654.4 ميلي گرم بر ليتر) بود. نتايج نشان داد كه اثر بخشي90 درصدي فيپرونيل و ايميداكلوپريد به ترتيب در روزهاي هفتم و يازدهم پس از تيمار اتفاق افتاد و به نظر مي رسد كه اثر بخشي 90 درصدي بوراكس، احتمالا ًدر هفته سوم پس از تيمار صورت گيرد. به طور كلي پژوهش حاضر نشان داد كه هر سه آفت كش مورد مطالعه، از پتانسيل كافي براي كنترل مورچه هاي كارگر برخوردار هستند و انتخاب مناسب ترين تركيب، منوط به در نظرگرفتن غلظت آفت كش مورد استفاده، استراتژي كنترل و توجه به اثرات جانبي آفت كش ها خواهد بود.