رابطه پرداخت مبتني بر عملكرد و رضايت شغلي در كاركنان مراكز آموزشي درماني

زمينه و هدف: رضايت‌مندي از حقوق و مزاياي دريافتي و چگونگي توزيع آن از مهم‌ترين ابعاد مديريت منابع انساني است. هدف پژوهش حاضر تعيين سطح رضايتمندي كاركنان بيمارستان از طرح پرداخت مبتني بر عملكرد در سال 1400 بود.مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر از نوع مقطعي بود كه در سال 1400 بر روي 280 نفر از كاركنان مراكز آموزشي درماني تابعه دانشگاه علوم پزشكي ايران انجام شد. داده‌ها به وسيله پرسشنامه گردآوري شدند و با آزمون‌هاي ناپارامتريك و همبستگي اسپيرمن در نرم‌افزار SPSS تحليل شدند.نتايج: ميانگين رضايتمندي كل در كاركنان 0.55 ± 2.95 بود (از 5 نمره). از ميان مقوله‌هاي مختلف حيطه رضايت‌مندي، بيشترين ميانگين رضايت مربوط به شرايط فيزيكي محيط كاري (0.64 ± 3.3) و كمترين آن مربوط به نظام پرداخت (0.86 ± 2.56) بود. ميانگين عملكرد كل كاركنان 8.82 ± 63.72 از 100 نمره برآورد شد. در اين راستا، ميانگين امتياز حضور كاركنان 6.97 ± 74.22، ميانگين امتياز نوع شغل 15.78 ± 30.97 و ميانگين ضريب كيفي عملكرد 11.12 ± 85.98 برآورد شد. بر اساس آزمون همبستگي اسپيرمن بين ميانگين رضايت كل و امتياز حضور (r=0.19)، امتياز نوع شغل (r=0.32) و ضريب كيفي عملكرد (r=0.21) همبستگي معناداري وجود داشت (p-value 0.05).نتيجه‌گيري: ميانگين رضايت كاركنان از طرح پرداخت مبتني بر عملكرد در سطح متوسط برآورد شد. به نظر مي‌رسد لازم است سياست‌گذاران بخش سلامت جهت بهبود پرداخت و ارتقا انگيزه كاركنان درماني تلاش و برنامه‌ريزي نمايند.