بررسي روايات ترغيب به زيارت سيدالشهدا (ع) در صورت خوف و خطر جاني

زيارت حائر حسيني (ع) از افضل طاعاتي است كه در روايات ترغيب شديدي به آن ديده مي‌شود. در طول تاريخ، حكومت‌هاي جائر درصدد محو آثار حرم و منع زائران حضرت بوده‌اند و از سوي مقابل ائمه اطهار: نيز شيعيان را به ترك نكردن زيارت، حتي در صورت خوف و خطر، ترغيب كرده‌اند. در اين مقاله به بررسي فقهي ـ روايي تعارض اين روايات با ادله لزوم حفظ جان، ادله‌اي كه احكام ضرري را نفي مي‌كند، ادلة تشريع تقيه و ادلة نهي از به هلاكت انداختن خود در قرآن ـ در فرض عموميت ازماني روايات ـ پرداخته‌ايم و ادله عامي كه مانع اطلاق روايات است را تبيين كرده‌ايم كه در موارد خطر جاني قطعي، اطلاقات حفظ نفس حاكم‌است، اما در باقي موارد التزام به روايات مزبور اشكالي ندارد. ولي در صورتي كه دلالت روايات مزبور را مربوط به همان زمان صدورشان بدانيم، به كلي اين روايات از صلاحيت استدلال و تعارض با عمومات وجوب حفظ نفس خارج مي‌شوند و عمومات روايات ترغيب به زيارت حائر حسيني نيز محكوم قواعد عام مزبور خواهد بود؛ در نتيجه تفاوتي بين شخصيه يا حقيقيه بودن اين روايات نخواهد بود.