استراوسون و نظريه انشائي صدق

پيتر استراوسون، در مقاله «صدق»، به اقتفاي رمزي، مسئله زائد بودن نظريه صدق را مطرح مي‌كند. او اظهار كردن جملات حاوي محمول صادق را انجام كاري مي‌داند و به تعبير اصطلاحي خود، اِخباري نمي‌داند بلكه انشائي قلمداد مي‌كند. اظهارات انشائي، صادق يا كاذب نيستند بلكه به بجا يا نابجا متصف مي‌شوند و فعل يا عمل‌اند نه گزاره يا توصيف. بدين‌سان در اين جستار، پس از ذكر نقدهاي استراوسون به نظريه صدق و توضيح نظريه انشائي صدق او و تبيين اظهارات انشائي آستين، به نقدهاي سه‌گانه‌اي كه بر تلقي استراوسون وارد شده مي‌پردازيم و سپس با بررسي رابطه معناي زباني و نظريه انشائي صدق و تبيين نظام‌مند بودن معنا، اين مسئله را به اثبات مي‌رسانيم كه نه تنها نظريه انشائي صدق استراوسون نادرست است بلكه تلقي كاربردهاي انشائي از زبان هم مي‌تواند ناتمام باشد. بدين معنا، فيلسوفان زبان متعارف هم در اين مورد كه جملات انشائي با جملات متعارف غير انشائي متفاوت‌اند، اغراق و مبالغه مي‌كردند. اين فيلسوفان به اشتباه فرض مي‌كردند جملات انشائي، بيان‌گر قضاياي توصيفي و متعارفي نيستند كه جملاتي با شروط مستقيم صدق، بيان‌گر آن قضايا هستند.