بهبود رفتار فرسايشي آلياژ اينكونل 625 با لايه نشاني روكش كامپوزيتي استلايت 6/كاربيد بور توسط فرايند قوس انتقالي پلاسما

هدف از انجام اين پژوهش، بهبود رفتار فرسايشي آلياژ اينكونل 625 با لايه‌نشاني روكش كامپوزيتي استلايت 6/ كاربيد بور توسط فرايند قوس انتقالي پلاسما بوده است. براي اين منظور، از 5 درصد وزني ذرات كاربيد بور در روكش استلايت 6 استفاده شد. بررسي‌هاي ريزساختاري و فازي به وسيله ميكروسكوپ نوري، ميكروسكوپ الكتروني روبشي نشر ميدان (FESEM)، آناليز عنصري طيف‌سنجي انرژي (EDS) و پراش‌سنجي پرتو ايكس (XRD) انجام شد. تغييرات سختي در طول روكش‌ها با كمك آزمون ريزسختي‌سنجي به‌دست آمد. آزمون فرسايش ذرات جامد با ذرات سيليكا و در دو زاويه برخورد ˚30 و ˚90 مورد استفاده قرار گرفت. ريزساختار روكش كامپوزيتي شامل محلول جامد كبالت- كروم و كاربيدهاي بور، Cr7C3 و Cr23C6 بود و ريزساختار ظريف‌تري نسبت به روكش استلايت 6 داشت. همچنين فاز نواري شكل  Cr7C3 در اين روكش مشاهده شد كه ناشي از تجزيه بخشي از ذرات كاربيد بور بود. با افزودن ذرات كاربيد بور، افزايش در سختي روكش حاصل شد. روكش حاوي 5 درصد وزني كاربيد بور در زاويه برخورد ˚30، مقاومت فرسايشي بيش‌تري نسبت به زيرلايه و روكش استلايتي خالص نشان داد، به‌طوري كه ميزان كاهش وزن آن، 20 درصد كاهش وزن در زيرلايه اينكونلي و 33 درصد كاهش وزن در روكش استلايتي بود. اما در زاويه برخورد ˚90، اختلاف چنداني در كاهش وزن روكش‌ها و زيرلايه مشاهده نشد. مكانيزم‌هاي غالب فرسايش براي روكش كامپوزيتي در زاويه برخورد ˚30، برش و جداسازي ذرات تقويت‌كننده از سطح بودند، درحالي‌ كه فرورفتگي و ايجاد حفره مكانيزم‌هاي اصلي تخريب در زاويه برخورد ˚90 بودند.