توصيف و تبيين ماهيت عدالت خسرو انوشيروان در متون فارسي و جستجوي پيشينه آن در متون فارسي ميانه

خسرو انوشيروان در ادبيات ايراني دورۀ ميانه و متون ادبي بعد از اسلام، به­عنوان الگوي اخلاقِ پادشاهي و عدالت مطرح بوده است؛ پادشاهي دادگر كه شيوه عادلانه او در فرمانروايي، موجب امنيت و آباداني كشور شده بود. موضوع اصلي اين مقاله، توصيف عدالت انوشيروان براساس متون ادبيات فارسي است و كوشش مي شود عدالت انوشيروان در چهارچوب نظريۀ فضيلت - عدالت، تحليل و مفهوم آن در پيشينه ادبيات ايراني و متون فارسي زرتشتي دوره ميانه جست و جو شود. اين پژوهش بر آن است به دو پرسش پاسخ دهد: نخست آنكه با توجه به پيشينه غني اخلاقيات در ايران باستان، آيا مي‌توان در اندرزهاي پهلوي انوشيروان، توصيه و پندي يافت كه متضمن مفهوم عدالت در معناي اعتدال باشد؟ ديگر آنكه آيا مفهوم عدالت آن گونه كه در متون فارسي به انوشيروان نسبت داده شده است (مجموع فضايل سه‌گانه)، نمونه و معادلي در متون فارسي ميانه دارد؟