مدل ساختاري علائم اختلالات خوردن در زنان بر اساس دروني‌سازي الگوهاي رسانه، باورهاي مربوط به خوردن و نگراني از بدشكلي بدني

پژوهش حاضر با هدف طراحي و آزمون مدل ساختاري علائم اختلالات خوردن در زنان بر اساس دروني‌سازي الگوهاي رسانه و با توجه به نقش ميانجيگر باورهاي مربوط به خوردن و نگراني از بدشكلي بدني، در دانشجويان دختر انجام شد. طرح پژوهش از نوع همبستگي بود. 298 نفر از دانشجويان دختر دانشگاه آزاد اسلامي خميني‌شهر در سال تحصيلي 99-98 با استفاده از روش نمونه‌گيري خوشه‌اي به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند و به سياهه نگراني از تصوير بدني (ليتلتون و همكاران، 2005)، ويراست سوم مقياس نگرش‌هاي اجتماعي-فرهنگي در مورد ظاهر (تامپسون و همكاران، 2004)، پرسشنامه‌ باورهاي اختلال خوردن (كوپر و همكاران، 1997) و آزمون بازخورد خوردن (گارنر و همكاران، 1982) پاسخ دادند. براي آزمون مدل مفهومي پژوهش از روش مدليابي معادلات ساختاري استفاده شد. در اين تحليل براي برآورد پارامترهاي مدل از روش حداكثر درستنمايي و براي بررسي معناداري اثرات مدل از روش بوت استراپ استفاده شد. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزارهاي SPSSV24 و AMOSV24 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. نتايج نشان داد شاخص هاي برازش مدل در حد مطلوبي هستند. بررسي پارامترهاي مدل نشان داد كه تمام اثرات مستقيم مدل معنادارند؛ همچنين، اثرات غيرمستقيم دروني‌سازي الگوهاي رسانه بر علائم اختلالات خوردن از طريق باورهاي مربوط به خوردن و نگراني از بدشكلي بدني نيز معنادارند. به طور كلي، اين نتايج نشان مي‌دهند كه دروني‌سازي الگوهاي رسانه منجر به تقويت باورهاي ناكارامد افراد در مورد خوردن و نگراني از بدشكلي بدني مي‌شود و از اين طريق، علائم اختلالات خوردن نيز در آنها شدت مي‌يابد. اين نتايج اهميت ويژه دروني‌سازي الگوهاي رسانه در بروز مشكلات و ناسازگاريهاي خوردن را در زنان ايراني نشان مي‌دهد. بنابراين، مي‌توان با مديرت كردن اثرات رسانه، اين مشكلات را در جامعه زنان كاهش داد.