اثربخشي درمان متمركز بر شفقت بر افكار خودآيند منفي و نگرش هاي ناكارآمد بيماران مبتلا به افسردگي اساسي (يك مطالعه موردي)

اختلال افسردگي اساسي يكي از شايع‌ترين اختلالات رواني است كه بار قابل ملاحظه‌ي هيجاني، اجتماعي و اقتصادي فراواني را به فرد و جامعه تحميل مي‌كند. هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي درمان متمركز‌ بر شفقت بر افكار خودآيند منفي و نگرش‌هاي ناكارآمد بيماران مبتلا به افسردگي اساسي است. روش پژوهش حاضر طرح تجربي تك موردي از نوع خط پايه چندگانه مي‌باشد. جامعه آماري اين پژوهش متشكل بود از كليه بيماران مبتلا به اختلال افسردگي اساسي مراجعه كننده به مركز مشاوره فانوس هدايت امين شهر اصفهان در سال 99-98 كه داراي پرونده فعال بودند. كه از اين جامعه آماري با توجه به ملاك‌هاي ورود و خروج پژوهش، چهار نفر از بيماران مبتلا به افسردگي اساسي با روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند و در3 نوبت خط پايه، 8 جلسه درمان متمركز بر شفقت و ۳نوبت پيگيري شركت كردند. ابزارهاي پژوهش پرسشنامه افكار خودآيند منفي هولون و كندال (1980 ) و نگرش‌هاي ناكارآمد وايزمن و بك (1979 ) مي‌باشد. داده‌ها با استفاده ازروش تحليل ديداري، تعيين تغيير ثبات روند و درصد همپوشي (PND ) مورد تحليل قرار مي‌گيرند. با توجه به نتايج آماري به دست آمده در مورد هر‌ دو متغير افكار خود آيند منفي و نگرش‌هاي ناكارآمد، كاهش ميانه و ميانگين نمرات در مرحله مداخله نسبت به خط پايه، PND=100% بين موقعيت درمان و خط پايه براي هر ۴ آزمودني و كاهش ميزان PND=100% بين موقعيت مداخله و پيگيري، بيانگر آن بود كه CFT بر افكار خودآيند منفي و نگرش‌هاي ناكارآمد بيماران مبتلا به افسردگي اساسي موثر بوده است اما اين نتايج تاثير قابل ملاحظه درمان در مرحله مداخله نسبت به خط پايه و كاهش تاثير درمان در مرحله پيگيري نسبت به مرحله مداخله را نشان داده است.