مدل‌يابي ساختاري الگوهاي ارتباطي خانواده و نارسايي كنش‌هاي اجرايي با گرايش به رفتارهاي پرخطر (مصرف مواد مخدر، سيگار كشيدن و مصرف الكل): نقش واسطه‌اي اضطراب كرونا

هدف اين پژوهش، بررسي نقش واسطه اي اضطراب كرونا در رابطه ميان الگوهاي ارتباطي خانواده و نارسايي كنش هاي اجرايي با گرايش به رفتارهاي پرخطر بود. روش پژوهش، همبستگي از نوع مدل‌سازي معادلات ساختاري بود. جامعه‌ي اين پژوهش شامل تمامي دانشجويان مقطع كارشناسي مركز آموزش عالي پلدختر در سال تحصيلي 401-1400 بود. حجم نمونه آماري بر اساس قاعده سرانگشتي كلاين برابر 225 نفر تعيين شد كه به روش نمونه‌گيري در دسترس و با پرسشنامه آنلاين انجام شد. ابزارهاي مورد استفاده در اين پژوهش مقياس اضطراب بيماري كرونا ويروس (CDAS)، مقياس خطرپذيري نوجوانان ايراني (IARS)، مقياس نارسايي كنش‌هاي اجرايي باركلي (BDEFS) و پرسش‌نامه الگوهاي ارتباطي خانواده (FCP) بود. تمام تحليل‌ها به روش مدل‌سازي معادلات ساختاري با استفاده از نرم‌افزارهاي 22-SPSS و آموس 24-AMOS انجام شدند. نتايج نشان داد نارسايي كنش‌هاي اجرايي بر گرايش به رفتارهاي پرخطر تأثير مستقيم و به‌واسطه‌ي اضطراب كرونا بر گرايش به رفتارهاي پرخطر تأثير غيرمستقيم دارد. جهت‌گيري گفت‌وشنود بر گرايش به رفتارهاي پرخطر اثر مستقيم نداشت، اما به واسطه اضطراب كرونا بر گرايش به رفتارهاي پرخطر اثر غيرمستقيم داشت. جهت‌گيري همنوايي اثر مستقيم و اثر غيرمستقيم از طريق اضطراب كرونا بر گرايش به رفتارهاي پرخطر نداشت. علاوه بر اين، اضطراب كرونا بر گرايش به رفتارهاي پرخطر داراي اثر مستقيم بود. به‌طور كلي، افزايش نارسايي كنش‌هاي اجرايي و جهت‌گيري گفت‌وشنود باعث افزايش اضطراب كرونا مي‌گردد كه اين امر موجب مي‌شود افراد براي مقابله با اثرات منفي اين همه‌گيري و اضطراب ناشي از آن به مصرف مواد مخدر، سيگار و مشروبات الكلي روي آورند.