مقايسه اثربخشي درمان تدويني اجتناب متقابل و درمان شناختي-رفتاري هيجان-مدار بر شدت علايم اختلال اضطراب فراگير

پژوهش حاضر با هدف تعيين مقايسه اثربخشي درمان تدويني اجتناب متقابل و درمان شناختي-رفتاري هيجان‌مدار بر علايم اختلال اضطراب فراگير انجام گرفت. پژوهش حاضر نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون-پس آزمون با گروه گواه انجام گرفت. جامعه آماري شامل كليه زنان مبتلا به اختلال اضطراب فراگير در شهر خرم‌آباد بود كه از ميان آن‌ها 45 نفر به صورت در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفي در دو گروه‌ آزمايشي و يك گروه گواه جايگزين شدند، درمان تدويني اجتناب متقابل و درمان شناختي-رفتاري هيجان-مدار هر كدام به طور جداگانه در 12 جلسه 90 دقيقه‌اي برگزار شد و براي گروه گواه هيچ گونه آموزشي اعمال نشد و ابزار اين پژوهش مقياس اضطراب فراگير بود كه شركت كنندگان در پيش آزمون و پس آزمون به سؤالات آن پاسخ دادند و از آزمون تحليلي كواريانس چند متغيره براي تجزيه و تحليل داده‌ها استفاده شد. يافته‌ها نشان داد كه درمان تدويني اجتناب متقابل و درمان شناختي-رفتاري هيجان‌مدار باعث بهبود علايم اختلال اضطراب فراگير مي‌شوند (0.01 p). و درصد بهبودي آن بيشتر از آزمودني‌هاي گروه گواه مي‌باشد (0.01 p). ولي دو گروه آزمايشي تفاوت معناداري با هم نداشتند (0.05 P). نتيجه گيري اين مطالعه نشان داد كه درمان تدويني اجتناب متقابل و درمان شناختي رفتاري هيجان مدار موجب بهبودي علائم اختلال اضطراب فراگير مي شود درمان تدويني متمركز بر تجربه فيزيولوژيكي و هيجاني مراجع است تا مراجع بتواند باتجربه تقابل هيجاني مواجه شود كه اين ممكن است يكي از علل زيربنايي اختلال اضطراب فراگير باشد.