تحليل روايت شناسي فمينيستي در داستان خانۀ ادريسي ها اثر غزاله عليزاده

روايت‌شناسي فمينيستي با روشي منظم تفاوت‌هاي جنسيتي را در داستان و گفتمان بررسي مي‌كند و بر مواردي چون جنسيت نويسندگان، مخاطبان فرضي نويسنده، خوانندگان واقعي و شخصيت‌ها و راوي تمركز دارد. در اين مقاله هدف بر آن است تا به بررسي روايت‌شناسي فمينيستي در مهمترين داستان غزاله عليزاده؛ يعني خانه ادريسي‌ها پرداخته شود. اين مقاله با روش توصيفي- تحليلي نشان مي‌دهد كه بررسي روايت‌شناسي فمينيستي در اين رمان، به جز مضمون نوين، شگردهاي قابل توجه ادبي يا ساختار قدرتمند روايي آن؛ بستري براي ظهور و تجلي سويه‌هاي فكري، مفهومي و فلسفي جنبش فمينيسم است. درواقع، عليزاده در دو شاخصه، رويكردهاي فمينيستي خود در خانۀ ادريسي‌ها را نمايان مي‌سازد: نخست از طريق بديلي نو در راستاي جايگزين‌كردن روايت‌هاي توصيفي زنانه از اشياء، طبيعت و مفاهيم به جاي روايت‌هاي مردانه (به‌گونه‌اي كه خواننده بتواند متوجه تفاوت‌هاي جنسيتي در آن بشود) و دوم از طريق مركزيت بخشيدن و محوري‌كردن شخصيت‌هاي زن رمان كه درنهايت باعث مي‌شود اين رمان از  دو نظر ساختار رمان؛ يعني روابط ميان توصيف، ديالوگ‌ها و البته اجزاي داستاني و از نظر مفهومي‌كردن و پيچيده‌ساختن شخصيت‌هاي زن داستان رماني موفق به‌نظر برسد كه نشان‌گر وضعيت زنان جامعه در حوزه سياسي ـ اجتماعي و خانوادگيِ اجتماع داستاني است.