نقد زيبا‌شناسي فلسفي داستان بوتيمار به مثابۀ اثر هنري

زيبايي‌شناسي، حوزۀ درك و لذت‌بردن از اثر هنري از سوي مخاطب است. ذوق هنري فاعل و ناظر، هر دو در نقدهاي زيباشناختي در نظر گرفته مي‌شود. زيباشناسي زنانه‌نگر، جامعه‌نگر و زندگي روزمره سه جنبۀ جديد  زيباشناختي در انواع مؤلّفه‌هاي زيبا‌شناسانۀ نوين هستند كه در اين مقاله معرفي مي‌شوند. با نظر به اين كه كالينگوود زبان و بيان عاطفي را ممتازترين ويژگي هنر مي‌داند، در اين مقاله، داستان به مثابۀ هنر بدون توجه به احساسات هنرمند، با رويكرد شيوۀ بيان و انتقال احساسات زيباشناختي به مخاطب تحليل شده است. در اين نوشتار رابطۀ من و ديگري، زيباشناسي زنانه‌نگر و زندگي  روزمرّه با تأمّل بر «اصل بيان هنري» در نمونه انتخابي بررسي شده‌است. همچنين با تكيه بر نظر ديويي كه تجربه را نشانۀ تعامل انسان  با محيط مي‌داند، بيان احساس شخصيت‌هاي داستان و باورپذيري آن براي مخاطب شرح داده شده است. نمونه انتخابي بوتيمار اثر بهناز علي‌پور گسكري است كه متني چند صدايي از دو فرهنگ هندي و ايراني است و فضاي آن مستعد نقد زيباشناختي بوده است. اين مقاله يك الگوي تلفيقي از كاربرد مؤلّفه‌هاي زيباشناختي فلسفي در نقد به دست مي‌دهد.