رد پاي تئاتر روايي بر سه نمايشنامۀ محمد يعقوبي

تئاتر روايي كه در تقابل با تئاتر ارسطويي است مي كوشد با تكيه بر تغيير و پشت‌كردن به تمامي عناصر موجود در تئاتر ارسطويي، مخاطبين تئاتر را به سوي شناختي درست هدايت كند. از مهم ترين تكنيك ها در تئاتر روايي «بيگانه‌سازي» است كه با شيوه هاي مختلف مي كوشد با به حداقل رساندن باورپذيري، مخاطب را به تفكر وادارد و او را به سمت قضاوت و داوري رويدادها و اصلاح امور سوق دهد. تئاتر روايي با تكيه بر تكنيك بيگانه سازي از تماشاگر نقدي روشنفكرانه مي خواهد تا به كسب معرفت و اخذ تصميمي منطقي منجر شود. اهداف اين مقاله كسب آشنايي بيشتر با اصول تئاتر روايي و تأثيرپذيري نمايشنامه نويسان معاصر ازجمله محمد يعقوبي از تكنيك تئاتر روايي و بنيان هاي فكري آن است. همچنين به معرفي شيوه‌هاي بيگانه‌سازي كه مهمترين تكنيك تئاتر روايي است پرداخته شده است. در راستاي اين اهداف كوشش شده است با شيوۀ توصيفي- تحليلي و روش كتابخانه اي سه نمايشنامه از محمد يعقوبي كه از نمايشنامه‌نويسان نوگرا و اثرگذار دهه هاي اخير در ايران است تحليل و بررسي شود. اين سه نمايشنامه عبارت‌اند از: يك دقيقه سكوت، نوشتن در تاريكي و زمستان 66.. نتايج بررسي اين سه اثر، نشان مي دهد كه او در نمايش نامه هايش از شيوۀ نمايشي رايج ارسطويي يا كلاسيك به شيوه هاي مدرن نمايشي رو مي آورد و مشخصه هاي تئاتر روايي و شيوه هاي تكنيك بيگانه‌سازي در نمايش نامه ها و اجراي آثار او قابل مشاهده است.