ارائه الگوي مديريت تعارض كار- خانواده كاركنان غيرباليني دانشگاه علوم پزشكي ايران در دوران كرونا

زمينه و هدف: تعارضات بين خواسته هاي كار و خانواده به‌عنوان مشكلي گريزناپذير در سازمان ها و خانواده ها مطرح است. اين مسئله به‌نوبه خود باعث به وجود آمدن فشارهاي رواني در زندگي شخصي و كاري افراد مي شود. هدف پژوهش حاضر ارائه  الگوي مديريت تعارض كار- خانواده كاركنان دانشگاه علوم پزشكي ايران در دوران كرونا بوده است. روش پژوهش: مطالعه حاضر، مطالعه‌اي كيفي بوده كه در سال ۱۴۰۰ انجام‌شده است. جامعه آماري تحقيق شامل ۱۴ تن از خبرگان موضوعي و اجرائي بود كه به‌صورت قضاوتي- هدفمند انتخاب شدند. مدل تحليلي پژوهش از نوع قياسي- استقرايي و مبتني بر روش كيفي تحليل مضمون بود. داده‌ها با روش اسنادي و مصاحبه عميق و نيمه ساختاريافته با خبرگان دانشگاه علوم پزشكي ايران جمع‌آوري شد. روايي محتوي الگوي پژوهش ۸۵ درصد به‌دست‌آمد. پايايي باز آزمون ۷۰ درصد و پايايي كدگذار نيز ۸۷ درصد به‌دست‌آمد. يافته‌ها: پس از طي مراحل پنج‌گانه تحليل مضمون، ۶۷ مضمون پايه و ۷ مضمون فراگير (محرك تنش‌زاي خانوادگي (۳ مضمون)، متغيرهاي شغلي حمايت‌گر (۱۱ مضمون)، متغيرهاي تعديل‌گر (۷ مضمون)، مديريت استرس (۱۲ مضمون)، پيامد‌هاي منفي (۱۷ مضمون)، پيامد‌هاي مثبت (۲ مضمون)، محرك‌هاي تنش‌زاي كاري (۱۵ مضمون))، احصاء و درنهايت الگوي تعارض كار- خانواده كاركنان دانشگاه علوم پزشكي ايران طراحي شد. نتيجه‌گيري: طبق الگوي تحقيق حاضر، مديريت تعارض كار–خانواده در دوران كرونا، نيازمند روشي جديد براي كار كه مستقل‌تر، انعطاف‌پذيرتر و سازگارتر با شرايط فردي و ترجيحات كارمندان نسبت به قبل باشد، موردنياز است. با توجه به اهميت پيامدهاي منفي تعارض كار- خانواده، معاونت توسعه مديريت و منابع دانشگاه مي‌تواند از الگوي ارائه‌شده در اين پژوهش براي تهيه برنامه‌هاي آموزشي موردنياز كاركنان، همچنين مديريت پيامدهاي منفي تعارض كار- خانواده و تدوين برنامه‌هاي حمايتي و مشاوره‌اي موردنياز كاركنان در دوران كرونا استفاده كند.