چالش‌هاي فرهنگ ايمني در بيمارستان‌هاي آموزشي درماني: يك مطالعه كيفي در تهران

زمينه و هدف: فرهنگ ايمني پايه و قسمت غالب ايمني بيمار بوده و به‌عنوان محور اصلي برنامه‌هاي ارتقاي ايمني و كيفيت خدمات در نظر گرفته مي‌شود؛ هدف اين مطالعه تبيين چالش‌هاي فرهنگ ايمني در مراكز آموزشي درماني ايران با رويكرد كيفي بود. روش پژوهش: اين پژوهش از نوع رويكرد تحليل محتواي كيفي قراردادي در سال ۱۴۰۰ انجام گرفت. جامعه موردمطالعه افرادي بودند كه سابقه ۵ سال مراقبت از بيماران يا كار در واحد ايمني بيمار و كنترل كيفيت در مراكز آموزشي درماني وابسته به يكي از دانشگاه‌هاي علوم پزشكي تهران را داشتند. با نمونه‌گيري گلوله برفي و هدفمند و انجام مصاحبه عميق و نيمه‌ساختارمند با ۲۵ مشاركت‌كننده، داده‌هاي مطالعه به اشباع رسيد. براي تحليل داده‌ها از رويكرد گرانهيم و لاندمن و جهت استحكام پژوهش از معيارهاي گوبا و لينكلن استفاده شد. فرايند كدگذاري و تحليل داده‌هاي پژوهش هم‌زمان انجام گرفت؛ در پايان، مقولات و زيرمقولات استخراج‌شده، توسط مصاحبه‌شوندگان تائيد گرديد. تحليل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار MaxQDA ۱۰ انجام گرفت. يافته‌ها: با تحليل مصاحبه‌ها ۳۳۱ كد، ۷ مقوله و ۲۰ زيرمقوله استخراج شد. كم‌گزارش‌دهي خطاها، ضعف فرهنگ عدم سرزنش، مسائل مربوط به كاركنان، درك پايين از ايمني بيمار، ضعف حمايت مديريت از ايمني بيمار، ضعف كار تيمي بين واحدها و فقدان ارتباطات باز سازماني، مقولات اصلي يافت شده و مهم‌ترين چالش‌هاي فرهنگ ايمني در مراكز آموزشي درماني بودند. نتيجه‌‌گيري: با توجه به يافته‌هاي پژوهش، تدوين برنامه‌هاي مدون و مستمر آموزشي، تقويت كار تيمي و ارتباطات و اتخاذ رويكردي جامع جهت افزايش حضور همه اعضاي تيم درمان در فرايند گزارش‌دهي، تحليل و اجراي برنامه‌هاي پيشگيري از خطا، از الزامات بهبود و ارتقاي فرهنگ ايمني و كيفيت خدمت‌رساني به بيماران هستند.