ساخت مدل بر پايه پشيماني براي انتخاب شيوه سفر تحصيلي فرزندان توسط والدين، (مطالعه موردي: شهر كرمان)

كاهش سفر فعال به مدرسه در سال‌هاي اخير علاوه بر ايجاد مشكلات ترافيكي باعث كاهش فعاليت فيزيكي دانش‌آموزان شده است. والدين تصميم‌گيرنده اصلي درباره انتخاب شيوه سفر فرزندان خود به مدرسه هستند. بنابراين آگاهي از پارامترهاي موثر بر تصميم ايشان در راستاي اتخاذ تصميم‌هاي مناسب مديريتي از اهميت بالايي برخوردار است. در اين مقاله به بررسي دو رويكرد حداكثر سازي مطلوبيت و حداقل سازي پشيماني در خصوص رفتار والدين هنگام انتخاب وسيله سفر فرزندان دوره اول دبستان پرداخته شده است. براي اين منظور ساختار هر دو مدل در قالب لوجيت چند جمله‌اي و در پكيج نرم‌افزاري Nlogit5 تهيه شد. علاوه بر توجه به مقادير ρ2 ، LL و percent correct براي هر مدل، اهميت نسبي پارامترها و مقادير اثر حاشيه‌اي در دو مدل محاسبه شد. نتايج اين مقاله نشان مي‌دهد كه مدل بر پايه پشيماني چارچوبي براي تفسير انتخاب والدين ارائه مي‌دهد، كه حداقل به اندازه چارچوب رفتاري مدل كلاسيك بر پايه مطلوبيت معتبر و قانع كننده است. به مدل حداقل‌سازي پشيماني مي‌توان به عنوان يك جايگزين مناسب، در مقايسه با ساير مدل‌هاي جايگزين معرفي‌شده، براي مدل حداكثر سازي پشيماني نگاه كرد كه بر پايه مطالعات رفتاري مبتني بر واقعيت استوار است. همچنين استفاده از دو مدل به طور هم‌زمان مي‌تواند به اتخاذ تصميمات صحيح مديريتي كمك كند.