بررسي تطبيقي شخصيت‌ در داستان‌هاي منتخب گلي ترقي و آليس مونرو بر مبناي نظريه اناگرام

ادبيات تطبيقي نقش مهمي در شناخت جايگاه نويسندگان ايران در جهان ايفا مي‌كند. شناخت پيوندها و تفاوت‌هاي دو فرهنگ، مرزبندي‌ها و هم‌پوشاني‌ها را تغيير مي‌دهد و نگرش جديدي را بازآفريني مي‌كند. از طرفي، واكاوي روان‌شناختي ادبيات داستاني، شناخت زواياي پنهان آن را ميسر مي‌سازد. اِناگرام يك تيپ‌شناسي نوين است كه از مطالعه بر روان انسان‌ها حاصل شده‌است. اين نظريه روان‌شناسي، صفات رفتاري انسان‌ها را در 9 تيپ شخصيتي كمال‌گرا، امدادگر، موفقيت‌طلب، فردگرا، پژوهشگر، پرسشگر، خوش‌گذران، رياست‌طلب و صلح‌طلب دسته‌بندي مي‌كند. هدف پژوهش حاضر، بررسي تطبيق‌پذيري شخصيت‌هاي اصلي آثار منتخب گلي ترقي و آليس مونرو، با تيپ‌هاي نُه‌گانه اناگرام و تحليل روان‌شناختي شخصيت‌ها به منظور شناخت دقيق‌تر و همچنين مقايسه و برابر نهادنِ نتايج تحليل، جهت دستيابي به شباهت‌ها و تفاوت‌هاي ديدگاه هر دو نويسنده بوده‌است. مقاله حاضر، پژوهشي توصيفي- تحليلي است. نتايج به دست آمده، حاكي از آن است كه شخصيت‌هاي داستاني گلي ترقي و آليس مونرو، انطباق‌پذيري بالايي با نظريه اناگرام دارند و هر دو نويسنده از تيپ‌هاي 2 (امدادگرا) و 8 (رياست‌طلب) با بيشترين فراواني بهره جسته‌اند و تفاوت‌شان در اين است كه شخصيت‌پردازي در آثار آليس مونرو تنوع بيشتري نسبت به آثار گلي ترقي دارد.