ضابطه فقهي و حقوقي دراحصان مسافر

بر اساس فقه اماميه و قانون مجازات اسلامي ايران، ارتكاب زنا در شرايطي ممكن است موجب حداقلِ مجازات و در شرايط ديگري، مستوجب اعمال حداكثر مجازات گردد. اين مسئله در نظام جزايي اسلام و قوانين كيفري ايران از اهميتِ بالايي برخوردار است. نظر به اينكه يكي از مصاديق اعمال حداقل مجازات، عدم تحقق احصان مرد يا زن مي‌باشد و بر اساس ماده 227 قانون مجازات اسلامي ايران، مسافرت، زوجين را از احصان خارج مي‌كند، اين سؤال مطرح مي‌شود كه سفر به معني مطلق، مي‌تواند سبب خروج مرتكب زنا از احصان گردد يا وجود شرايط ديگري براي تحقق احصان مسافر لازم است؟ با توجه به بررسي توصيفي تحليلي ديدگاه‌هاي مطروحه در اين پژوهش، به نظر  مي‌رسد، معيار اساسي براي تحقق احصان مسافر، وجود تمكن عرفي از استمتاع در هر زماني است كه اراده كند. از طرف ديگر، ارائه الگوي مسافت شرعي براي تحقق احصان، مغاير با محتواي روايات مشهور است. بنابراين تعيين مسافت شرعي به‌عنوان ملاك خروج از احصان با معيار تمكن عرفي به‌عنوان قول مشهور فقها كه به تفصيل مورد بحث و بررسي قرار گرفته است، سازگاري نخواهد داشت.