كُنش‌گران مولِّد امنيت متعاليه از دردگاه نهج البلاغه

شكل ‎گيري امنيت پايدار در ابعاد، سطوح و انواع آن در مكاتب گوناگون امنيتي در گرو مباني خاص نظري و مؤلّفه ‎هاي تأثيرگذار است. ازجمله مؤلفه ‎هاي مؤثر در اين مكاتب، كُنشگراني هستند كه وظيفه توليد امنيت و پاسداري از آن براي ايشان تعريف مي‎ شود. هدف اين مقاله شناسايي كنشگران امنيت در نهج ‎البلاغه با نگاهي فرازماني و فرامكاني براي ايجاد نظامي مبتني بر امنيت پايدار بوده و درصدد پاسخ به اين پرسش است كه «مجريان و كُنشگران توليد امنيت از ديدگاه امام‎ علي (ع)‎ در نهج ‎البلاغه چه كساني هستند؟» اين مقاله متأثر از رويكرد امنيت متعالي و با روش تحليل محتواي كيفي، سامان يافته است. باتوجه‎به مباني توحيدي امنيت در نگرش نظام عاقلانه و عادلانه علوي، عمده تفاوت كُنشگران مكتب امنيتي امام‎ علي (ع)، در رويكرد الهي و اصالت‎بخش به آخرت و درعينِ‎حال پذيرشِ تأمين امنيت دنيوي با مباني، ارزش‎ها و گرايش‎هاي خاص خود است. در اين نوع نگاه، خداوند به‎عنوان كُنشگر اصلي امنيت حاكميت داشته و پيشوايان و رهروان هدايت همسو با هم در نظام امامت-امّت در كنار كنشگرانِ سازماني و حاكميتي در انواع گوناگون امنيت در جامعه توحيدي عهده‎دار ساخت فضاي امنِ دنيايي-آخرتي هستند.