تراژدي و امر شر در دو نمايشنامه‌ اديپ شهريار و مكبث

پيوند ميان تراژدي و امر شر به گونه اي است كه مي توان پيدايش تراژدي را منوط به وقوع امر شر دانست. بر همين بنياد، امر شر در مقاله حاضر يكي از سازه هاي اصلي شكل گيري تراژدي فرض شده است، به اين معنا كه بين امر شر، بويژه شرور اخلاقي و تراژدي نوعي پيوند و رابطه دوسويه، اندام وار و ديالكتيكي برقرار است و بدون وجود نيروي شر، اساساً تراژدي پديد نمي آيد. در پژوهش حاضر، دو نمايشنامه  اديپوس شهريار و مكبث از دو دوره متفاوتِ تاريخ ادبيات نمايشي يعني قرن پنجم پيش از ميلاد در يونان باستان و عصر رنسانس يا اليزابتن در انگلستان انتخاب شده اند تا نسبت امر شر را با اين تراژدي ها بررسي نماييم. پرسش اصلي اين مقاله ماهيت و چگونگي سازوكار امر شر در هر يك از آثار فوق و نحوه سامان گرفتن تراژدي از نيروي شر است. روش پژوهش تحليلي و توصيفي است و با بررسي نوع شر در هر تراژدي و تحليل آن در برساختن درام اين نتيجه حاصل گشت كه در يونان باستان امر شر، مفهومي متكي به جهان اساطيري، خدايان و مرتبط با مفهوم تقدير و سرنوشت بوده است. حال آن كه در عصر اليزابتن، انگاره هاي ديني مسيحيت، شر را متوجه انسان و ماهيت ذاتي او كرده است.