طراحي مدل فرآيند تاب آوري سازماني در مراكز بهداشت و درمان

اطمينان از عملكرد مناسب مراكز درماني در شرايط بحران، مسئله مهمي است. تاب آوري سازماني به توانايي سازمان در انطباق با شرايط پيش بيني نشده و انطباق پذيري با موقعيت هاي بحراني تعريف مي شود. بنابراين تاب آوري سازماني نوعي آينده نگري نسبت به رويارويي با عدم قطعيت و تلاش در راستاي اجراي تغييرات در سازمان مي باشد. هدف اصلي مقاله حاضر، طراحي مدل جامع تاب آوري مراكز درماني از طريق شناسايي عوامل موثر بر تاب آوري اين مراكز مي باشد. روش مطالعه اين پژوهش براي بهبود عملكرد مراكز درماني، مدل سازي عملكرد از منظر مهندسي تاب آوري است. از اين رو در اين پژوهش، از نظرات 12 متخصص از جمله مديران و كاركنان دانشگاه علوم پزشكي مشهد در قالب پرسشنامه استفاده شده و با تكنيك مدلسازي ساختاري تفسيري، به مرحله اجرا در آمده است. اين تكنيك براساس پارادايم تفسيري جهت شناسايي روابط بين متغيرهاي زيربنايي و چندوجهي تاب‌آوري سازماني استفاده شده است. طبق بررسي ادبيات تحقيق عوامل موثر بر تاب آوري مراكز بهداشت و درمان، چيدمان بيمارستان، آموزش، سيستم حمل و نقل، سيستم ارتباطات و فناوري اطلاعات، ظرفيت و امكانات، پاسخگويي، هماهنگي، لجستيك و تأمين كننده، سرمايه هاي انساني و سيستم مديريت مي باشد. نتايج اين پژوهش نشان مي دهد كه سيستم ارتباطات و فناوري اطلاعات، كليدي ترين و پايه اي ترين عامل فعلي براي تاب آوري اين مركز درماني است. انتظار مي رود از نتايج پژوهش حاضر، مديران و تصميم گيرندگان حوزه بهداشت كشور بتوانند براي برنامه ريزي بهتر استفاده نمايند.