سنجش پايداري اجتماعي در محله‌هاي سنتي، مقايسه تطبيقي محلات سنگي، عاشوري و شكري شهر بوشهر

معضلات اجتماعي يكي از مسائل مهم بافت‌هاي سنتي شهرهاي ايران است كه مي‌توان از آن به ‌عنوان ناپايداري اجتماعي ياد كرد. كم‌توجهي به اين مسائل سبب شده است علي‌رغم اجراي برنامه‌ها و پروژه‌هاي مختلف، محلات سنتي همچنان از ابعاد كالبدي، اقتصادي و اجتماعي با معضلاتي بسيار درگير باشند. به همين منظور پژوهش حاضر، پيمايشي مقطعي براي تحليل پايداري اجتماعي در سه محله سنتي سنگي، عاشوري و شكري در شهر بوشهر را دنبال نموده است. جامعه آماري شامل ساكنين اين محلات است كه از ميان آنها، 201 نفر (76 نفر به ازاي هر محله) به عنوان نمونه به صورت هدفمند انتخاب شده‌اند. پس از پيمايش ميداني و تكميل پرسشنامه‌ها، داده‌ها در نرم‌افزار SPSS وارد شده و با مدل‌هاي تحليل عاملي اكتشافي و رگرسيون چندمتغيره خطي مورد تحليل قرار گرفته‌اند. مطابق يافته‌ها، 22 شاخص پايداري اجتماعي را مي‌توان در 6 عامل «تعامل و سرمايه اجتماعي»، «كيفيت زندگي و اعتماد نهادي»، «برابري و عدالت اجتماعي»، «رضايتمندي و امنيت اجتماعي»، «سلامت اجتماعي» و «تاب‌آوري كالبدي» دسته‌بندي نمود كه در مجموع، بيش از 67 درصد از واريانس پايداري اجتماعي محلات را تبيين مي‌كنند. مدل رگرسيوني نيز نشان مي‌دهد عوامل «تعامل و سرمايه اجتماعي»، «تاب‌آوري كالبدي» و «كيفيت زندگي و اعتماد نهادي» به ترتيب بيشترين تاثير را بر رضايتمندي اهالي نسبت به محله دارند. از مقايسه وضعيت سه محله نيز چنين برمي‌آيد كه محله عاشوري بهترين وضعيت (1/305)، محله سنگي وضعيت متعادل (0/055-) و محله شكري نازل‌ترين وضعيت (1/25-) را به لحاظ پايداري اجتماعي داشته‌اند.