سنجش كيفيت زندگي در قلمرو بافت ناكارآمد؛ ضرورت برنامه ريزي شهري

بهبود كيفيت زندگي در يك مكان خاص يا براي اشخاص و گروه هاي خاص همواره كانون اصلي توجه برنامه ريزان بوده است. در واقع بهبود كيفيت زندگي در هر جامعه اي، يكي از مهم ترين اهداف سياست هاي عمومي آن جامعه مي باشد. امروزه با افزايش مهاجران به شهرهاي بزرگ جهت دستيابي به شغل و وضعيت بهتر اقتصادي و به دليل عدم توانايي اسكان در بخش هاي رسمي شهري به قسمت هاي حاشيه اي شهرها و سكونتگاه هاي غيررسمي متوسل مي شوند. در اين قسمت از شهرها زيرساخت هاي لازم شهري فراهم نبوده و ساكنان اين مناطق از كيفيت زندگي مطلوبي برخوردار نيستند اين مشكل در كلان شهر تهران هم در محلات مختلف وجود دارد؛ بنابراين، ضروري است در اين سكونتگاه ها ميزان رضايت از كيفيت زندگي مورد بررسي قرار گيرد. بنابراين، ضروري است در اين سكونتگاه ها ميزان رضايت از كيفيت زندگي مورد بررسي قرار گرفته و مهم ترين عوامل نارضايتي شناسايي شده و براي برطرف كردن اين موارد اقدام گردد. در اين تحقيق با هدف سنجش كيفيت زندگي در قلمرو بافت ناكارآمد؛ با استفاده از روش توصيفي - تحليلي استفاده شده است و براي تجزيه و تحليل اطلاعات از نرم افزار SPSS بهره برده شده است. در مجموع مي توان اين گونه نتيجه گيري كرد كه به علت كم توجهي مسئولان شهرداري و مديريت شهري اين منطقه و عدم همكاري ساكنين بافت فرسوده محدوده مورد مطالعه و همچنين كم‌توجهي و رهاسازي زمين‌هاي باير باعث رشد سكونتگاه‏هاي غيررسمي و بافت فرسوده و افزايش ساخت‌وسازهاي غيرمجاز شده و در صورت عدم رسيدگي به موقع، در آينده نيز گسترش خواهد يافت و همين امر منجر به آسيب اجتماعي فرهنگي و كاهش كيفيت زندگي در اين محلات را رقم خواهد زد.