نقش نهادگرايي در توسعه پايدار منطقه‌اي

تجربه تاريخي بسياري از كشورهاي جهان نشان مي‌دهد كه جوامع توسعه‌يافته از نهادهاي كارآمدي برخوردارند كه در تحقق توسعه نقش بي‌بديلي بر عهده داشته‌اند. همين امر موجب شده كه امروزه نهادگرايي به يك ضرورت تبديل شود كه علاوه بر شكل‌گيري ساختار نهادي، عملكردهاي آن نيز به دقت رصد شود و تاثيرات آن بر توسعه پايدار منطقه مورد كندوكاو قرار گيرد. بر همين اساس اين پژوهش در تلاش است به روش توصيفي - تحليلي و بهره‌گيري از اسناد موجود؛ ضمن تشريح مفهوم نهاد و نهادگرايي؛ زمينه‌هاي نفوذ نهادگرايي در برنامه‌ريزي توسعه منطقه‌اي و تاثير نهادگرايي و ظرفيت‌هاي نهادي بر توسعه پايدار منطقه‌اي را بررسي نمايد. نتايج پژوهش نشان مي دهد كه نهادگرايي به‌جاي تمركز بر خلاصه آمارهاي توصيفي و جمع‌شده در زمينه نتايج رشد و توسعه، در جستجوي تبيين ويژگي‌هاي اساسي و نوع رشد و توسعه مي‌باشد. بر اساس اين رويكرد، دارايي‌هاي مجزاي محلي و قابليت‌هاي اقتصادي دروني به‌عنوان پايه‌اي براي توسعه و بنياني براي ايجاد و راه‌اندازي رقابت‌پذيري محلي و منطقه‌اي تلقي مي‌شوند. نهادگرايي بر شرايط و بنيان‌هاي لازم براي توسعه محلي و منطقه‌اي تأكيد دارد. بر اساس اين رويكرد، نهادها اعم از رسمي و غيررسمي به‌عنوان بخش مهم و جدايي‌ناپذير در كاهش عدم قطعيت و ريسك و افزايش اعتماد در توسعه منطقه‌اي تلقي مي‌شوند.