پيش‌بيني گرايش به رفتارهاي خود‌آسيب‌رسان در نوجوانان دختر 13 تا 15 سال بر اساس سرمايۀ روان‌‌شناختي و عملكرد خانواده

هدف پژوهش حاضر بررسي نقش سرمايۀ روان‌شناختي و عملكرد خانواده در پيش‌بيني گرايش به رفتارهاي خودآسيب‌رسان در نوجوانان دختر 13 تا ۱۵ سال بود. روش پژوهش توصيفي از نوع همبستگي مي‌باشد. جامعۀ آماري پژوهش حاضر شامل كليۀ دانش‌آموزان دختر 13 تا 15سالۀ شهرستان بيجار مي‌باشد كه در سال تحصيلي 1401ـ1400 مشغول به تحصيل بودند. از بين جامعۀ موردنظر، 306 نفر با استفاده از فرمول كوكران براي نمونه در نظر گرفته شد كه پنج مدرسه به‌صورت هدفمند انتخاب شد و لينك الكترونيكي پرسش‌نامه‌ها در داخل گروه اصلي هر مدرسه قرار گرفت. براي تجزيه‌وتحليل داده‌ها از نرم‌افزار SPSS استفاده شد. نتايج نشان داد كه بين نمرۀ كلي سرمايۀ روان‌شناختي و عملكرد خانواده با گرايش به رفتارهاي خودآسيب‌رسان در ميان نوجوانان دختر 13 تا ۱۵ سال همبستگي منفي‌ و معناداري وجود دارد (0.05≥p). همچنين مؤلفه‌هاي سرمايۀ ‌روان‌شناختي و عملكرد خانواده توانستند در مجموع، ۷/۱۳ درصد از واريانس گرايش به رفتارهاي خودآسيب‌رسان كل را در نوجوانان دختر 13 تا ۱۵ سال پيش‌بيني نمايند. با توجه به يافته‌ها مي‌توان گفت كه سرمايۀ روان‌شناختي و عملكرد خانواده در گرايش به رفتارهاي خودآسيب‌رسان در نوجوانان دختر 13 تا 15 سال نقش ‌دارند. اما نقش سرمايۀ روان‌شناختي در پيش‌بيني رفتارهاي خودآسيب‌رسان (بعد مستقيم و بعد غيرمستقيم) نسبت به عملكرد خانواده پررنگ‌تر بود.