رابطه صفات سايكوپاتي و نگرش به روابط فرازناشويي: نقش واسطه‌اي هيجان جويي

پژوهش حاضر با هدف بررسي نقش واسطه‌اي هيجان‌جويي در رابطه بين صفات سايكوپاتي و نگرش به روابط فرازناشويي انجام شد. از روش تحليل مسير براي بررسي مدل مذكور استفاده گرديد. جامعه آماري افراد متأهل20 تا 50 سال شهر اصفهان در سال 1400 بود؛ نمونه آماري 554 فرد متأهل (288 زن و 266 مرد) است كه از طريق نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند. ابزارهاي پژوهش شامل پرسشنامه نگرش به روابط فرازناشويي واتلي (2008)، مقياس صفات سايكوپاتي لوينسون (1995) و فرم كوتاه هيجان‌جويي هايل (2002) بود. داده‌ها با استفاده از آمار توصيفي و روش تحليل مسير مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. نتايج نشان داد كه در زنان، فقط بازداري‌زدايي در رابطه ميان صفات سايكوپاتي اوليه و نگرش به روابط فرازناشويي ، (β=0/08, p 0/05) نقش ميانجي دارد، همچنين بازداري‌زدايي در رابطه ميان صفات سايكوپاتي ثانويه و نگرش به روابط فرازناشويي زنان (β=-0/08, p 0/05) نقش ميانجي كامل را ايفا مي‌كند. هيجان‌جويي در مردان نقش ميانجي ندارد و فقط صفات سايكوپاتي ثانويه بر نگرش به روابط فرازناشويي ، (β=-0/13, p 0/05) اثر مستقيم دارد. در مجموع، نتايج گوياي آن است كه مشاوران و درمانگران حوزه خانواده جهت اصلاح نگرش به روابط فرازناشويي زوجين علاوه بر مدنظر قراردادن صفات سايكوپاتي، توجه ويژه اي به مقولۀ هيجان جويي به خصوص در زنان داشته باشند.