اثر انواع بي تحركي بر طول تلومر و بيان ژن هاي TRF1 و TRF2 عضلات اسكلتي موش هاي نر نژاد C57BL/6

زمينه و هدف هدف از انجام اين تحقيق، بررسي اثر انواع بي تحركي بر سيستم تلومري عضلات اسكلتي موش بود.روش بررسي 24 سر موش نر نژاد C57BL/6 به صورت تصادفي به 4 گروه كنترل پايه ( n=6 )، كنترل ( n=6 ) HIIT ،)n=6 و n=6) LIIT) تقسيم شدند. گروه هاي تمريني پروتكل ها را 5 جلسه در هفته به مدت 8 هفته اجرا كردند و سپس به مدت 4 هفته در شرايط بي تحركي نگهداري شدند. اندازه گيري با استفاده از روش Real time-PCR صورت گرفت و داده هاي با استفاده از روش تحليل واريانس دوراهه ارزيابي شدند.يافته ها بين ميزان بيان ژن TRF1 عضلات كندانقباض و تندانقباض ( 825 / P=0 )، نوع بي تحركي ( 062 / P=0 ) و نيز اثر متقابل نوع عضله ونوع بي تحركي )( 408 / P=0 ) تفاوت معناداري مشاهده نشد. بين ميزان بيان ژن TRF2 عضلات كندانقباض و تندانقباض ( 073 / P=0 )، نوع بي تحركي ( 309 / P=0 ) و نيز اثر متقابل نوع عضله و نوع بي تحركي )( 093 / P=0 ) تفاوت معناداري مشاهده نشد. براين اساس درمجموع، بين ميزان طول تلومر عضلات كندانقباض و تندانقباض ( 763 / P=0 ) نوع بي تحركي ( 053 / P=0 ) و نيز اثر متقابل نوع عضله و نوع بي تحركيP=0/651) تفاوت معناداري مشاهده نشد.نتيجه گيري اعِمال انواع بي تحركي اعم از بي تحركي متعاقب تمرينات پرشدت و كم شدت به طور يكسان بر سيستم تلومري در عضلات اسكلتي در هر دو نوع عضله اثرگذار است. به نظر مي رسد اثر بي تحركي در افراد برخوردار از پيشينه تمرينات ورزشي با شدت هاي مختلف،بر نوع بافت عضله اسكلتي اثر متفاوتي ايجاد نمي كند.