راهبردهاي حركتي مورد استفاده جهت بازيابي تعادل تحت چالش هاي سازماندهي حسي در افراد داراي نوروپاتي ديابتي

زمينه و هدف كاهش توانايي كنترل تعادل ازجمله اختلالات تأثيرگذار بر كيفيت زندگي و فعاليت هاي روزمره افراد مبتلا به نوروپاتي ديابتي است كه مي تواند منجر به پيامدهاي خطرناكي نظير زمين خوردن شود. با مشخص شدن علل اختلالات تعادل مي توان به درك بهتري ازاين عارضه براي برنامه ريزي درما نهاي مؤثر و مبتني بر شواهد در اين دسته افراد پرداخت. ازاين رو، در اين مطالعه به راهبردهاي حركتي بازيابي تعادل در افراد مبتلا به نوروپاتي ديابتي با و بدون نقص سازماندهي حسي تعادلي بررسي و مقايسه شده است.روش بررسي در اين مطالعه مقطعي، 40 فرد مبتلا به نوروپاتي ديابتي شركت كردند كه تحت ارزيابي هاي زمينه اي و تعادلي (آزمون سازماندهي حسي) قرار گرفتند. افراد براساس نتايج آزمون سازماندهي حسي به دو گروه كنترل (افراد بدون اختلال تعادل) و آزمايش (افراد داراي اختلال تعادل) جاي گرفتند. تعداد افراد هر گروه به ترتيب 18 و 22 نفر بودند.يافته ها در اين مطالعه مشخص شد شيوع استفاده از راهبرد نامناسب حركتي جهت بازيابي تعادل در بيماران نوروپاتي داراي اختلال تعادل بيشتر از بيماران نوروپاتي بدون اختلال تعادل است. همچنين راهبرد نامناسب اتخاذ شده اكثرا به صورت اتكاي بيش از حد به راهبرد مچي به ويژه در شرايطي كه سيستم هاي حسي-پيكري و بينايي تحت حداكثر اغتشاش باشند، نمود يافت.نتيجه گيري در مطالعه حاضر مشخص شد افراد دچار نوروپاتي ديابتي به جاي بهره بردن از حركت مفصل ران در شرايط چالشي تعادل،حركت را در مفصل مچ محدود كردند كه اين عدم به كارگيري راهبرد راني در افراد داراي نقص سازماندهي حسي تعادلي بيشتر از افرادبدون اين نقص بود.