تبيين چارچوب مفهومي براي ارزيابي تاب‌آوري مكاني- فضايي در برابر سيلاب‌هاي شهري و كاربست آن در ادبيات شهرسازي؛ مطالعه موردي: شهر بابلسر

شاخص هاي سنجش تاب آوري مكاني فضايي شهري، مستقيماً مربوط به ابعاد فيزيكي و زيست محيطي سيستم شهري بوده و در ارتباط با مؤلفه هاي اصلي سازمان فضايي شهر قرار مي گيرند. هدف پژوهش حاضر، ارزيابي تاب آوري مكاني فضايي در برابر سيلاب هاي شهري در بابلسر است. اين پژوهش به لحاظ روش، توصيفي تحليلي و به لحاظ هدف، كاربردي است. جمع آوري داده هاي پژوهش حاضر از طريق روش هاي كتابخانه اي و ميداني و ابزار گردآوري اطلاعات پرسشنامه بوده است. جامعه پژوهش حاضر متخصصان شهر بابلسر مرتبط با موضوع سيلاب هاي شهري بوده كه از ميان آنها 30 نفر به عنوان نمونه به صورت نمونه گيري احتمالي خوشه اي انتخاب شده اند. براي تحليل داده ها از تحليل هاي آماري ميانگين، كلموگروف اسميرنوف، شاپيرو ويلك و آزمون تي تك نمونه اي در نرم افزار SPSS و همچنين تكنيك AHP و WASPAS استفاده شده است. نتايج حاكي از آن است كه شهر بابلسر به لحاظ تاب آوري در وضعيت نسبتاً مناسبي قرار دارد و لازم است كه از پتانسيل ها و فرصت ها و منابع موجود در شهر در راستاي بهبود تاب آوري مكاني–فضايي در برابر سيلاب به درستي استفاده كند.