طرد زنان در فضاي شهري

اين پژوهش تلاش كرده است به مطالعه طرد اجتماعي زنان در فضاي شهري بپردازد. اين پژوهش از روش نظريه‌ زمينه اي استفاده و از طريق نرم افزار مكس كيو دي اي اقدام به كدگذاري كرده است و بر اساس روش نمونه گيري هدفمند 29 نفر از زنان تهران در فاصله سني 20 تا 45 سال انتخاب شدند و با آنها مصاحبه انجام گرفت. يافته هاي اين پژوهش حاكي از اين است كه بي پناهي اجتماعي زنان ناشي از ساختار مردسالارانه پديده مركزي است و در اين پديده شرايط ساختاري، زمينه‌اي و علي دخيل بوده اند. استراتژي اين امر شامل مقولاتي نظير عدم حضور يا حضور كمرنگ زنان ناشي از حس ناامني در شهر، كمرنگ شدن ارتباطات اجتماعي ناشي از داغ ننگ اجتماعي و خودمراقبتي در زنان ناشي از شكسته شدن حريم زنانه گرديده است و پيامدهاي اين پديده به مقولاتي نظير آسيب ديدن زنان، بي تفاوتي و عادي انگاري و بروز احساسات ناخوشايند منتهي گرديده است.