جنبه هاي غنايي سيماي زن در ادبيات مكتب خانه اي در دورۀ قاجار

يكي از حلقه هاي آموزش در ايران  مكتب خانه است. متون مكتب خانه اي، خود، گونه اي خاص از ادبيات است كه «ادبيات مكتب خانه» ناميده مي شود و شامل قصه هاي عاميانه اي است كه بر مبناي ادبيات شفاهي بوده، بعدها به صورت مكتوب در آمده و در مكتب خانه ها به آموزش داده مي شد. مسئلۀ اصلي در اين پژوهش كه به روش مطالعۀ كتابخانه اي و بر اساس رويكرد توصيفي- تحليلي صورت گرفته، بررسي نحوۀ شكل گيري، تكوين و بيان جنبه هاي غنايي سيماي زن در ادبيات مكتب خانه اي در دورۀ قاجار مي باشد. يافته هاي پژوهش نشان مي دهد كه پر بسامدترين جنبۀ غنايي سيماي زن ستايش زيبايي هاي جسماني اوست. عشق نيز اصلي ترين درون مايۀ  غنايي مي باشد. توبه، مرثيه سرايي، تفاخر، عشوه گري، شادخواري و نفرين از جنبه هايي هستند كه با بسامد كم تر، سيماي غنايي زن را تشكيل مي دهند.