تفسيرهاي قضايي از «عسر و حرج» در پرونده هاي خشونت جنسي زناشويي

يكي از شايعترين خشونت ها عليه زنان، خشونت هاي جنسي ارتكابي از سوي شوهر است. قانون، بزه ديدگي جنسي را بعنوان يكي از موجبات درخواست طلاق از سوي زوجه مورد شناسايي قرار نداده است، لذا بزهديدگان، دادخواست خود را تحت عنوان «عسر و حرج»، تقديم دادگاه مينمايند. از آنجا كه قانونگذار، تعيين مصاديق عسر و حرج را به تفسيرهاي قضايي واگذار كرده است، درباره شمول عنوان عسر و حرج بر خشونتهاي جنسي ميان قضات اتفاق نظر وجود ندارد. پرسش پژوهش آن است كه در پرونده هاي طلاق به علت خشونت جنسي، قضات چه تفسيري از «عسر و حرج» دارند؟ روش پژوهش، كيفي است و بمنظور جمع آوري داده هاي مورد نياز براي پاسخ به پرسش، از روش مصاحبه عميق با 10 قاضي، 10 وكيل و 30 بزهديده، تحليل محتواي 20 دادنامه و مشاهده غيرمشاركتي استفاده شده است. يافته هاي پژوهش نشان ميدهند تفسيرهاي قضايي تحت تأثير عواملي نظير كليشه هاي قضايي، سياست هاي كاهش طلاق، فضاي مردانه محاكم خانواده و اكراه زنان در بذل مهريه، از به رسميت شناختن خشونت هاي جنسي زناشويي بعنوان مصداقي از عسر و حرج طفره ميروند. حمايت از بزه ديدگان، علاوه بر بازنگري در قوانين مربوط به موجبات طلاق، نيازمند حضور پررنگ تر قضات مشاور زن در محاكم خانواده مي باشد.