ارزيابي مدل رابطۀ بين ذهن‌آگاهي و رضايت زناشويي با ميانجي‌گري همدلي زناشويي

اين پژوهش با هدف ارزيابي مدل رابطۀ بين ذهن‌آگاهي و رضايت زناشويي با ميانجي‌گري همدلي زناشويي در زنان خوداشتغال تحت پوشش كميتۀ امداد امام خميني‌شهر اهواز انجام گرفت. مطالعه به لحاظ هدف كاربردي بود و در يك طرح همبستگي اجرا شد. جامعۀ اين پژوهش شامل كليۀ زنان تحت پوشش كميتۀ امداد امام خميني شهر اهواز در سال 1396 بود كه از ميان آن‌ها 150 نفر به روش نمونه‌گيري هدفمند-داوطلبانه انتخاب شدند. ابزارهاي استفاده‌شده براي جمع‌آوري داده‌ها پرسشنامۀ پنج‌جنبه‌اي ذهن‌آگاهي (FFMQ)، مقياس همدلي زناشويي (MES) و مقياس رضايت زناشويي (MSS) بودند. داده‌ها با استفاده از روش‌هاي آماري ضريب همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون سلسله‌مراتبي و با به‌كارگيري نرم‌افزار آماري SPSS نسخۀ 23 تحليل شدند. نتايج نشان داد بين متغيرهاي ذهن‌آگاهي، همدلي زناشويي و رضايت زناشويي همبستگي مثبت و معنادار وجود دارد (p 0/001). همچنين تحليل رگرسيون سلسله‌مراتبي هم‌زمان به روش بارون و كني مشخص كرد كه همدلي زناشويي، يك متغير ميانجي مثبت بين ذهن‌آگاهي و رضايت زناشويي است. براساس يافته‌ها مي‌توان استنباط كرد كه درك و همدلي زنان به شيوه‌هاي مختلف مانند رفتارهاي كلامي و غيركلامي سبب مي‌شود به خواسته‌ها و نيازهاي شريك زندگي‌شان آگاه شوند و تلاش كنند كه احساس‌ها و عواطف آن‌ها را درك كنند. اين امر موجب احساس خوب زن و شوهر به يكديگر مي‌شود.