واكاوي تجارب و واكنش‌هاي ارتباطي زوجين در قرنطينۀ خانگي بيماري كوويد-19: مطالعه‌اي پديدارشناسانه

هدف از اين پژوهش، واكاوي تجارب و واكنش‌هاي ارتباطي زوجين در بحران كوويد-19 بود. اين پژوهش با هدف بنيادي و رويكرد كيفي و با استفاده از طرح پديدارشناسي توصيفي انجام گرفت. جامعۀ آماري پژوهش شامل تمامي زوجين ساكن شهر تهران بود كه در سال 1399 تجربۀ قرنطينۀ خانگي را داشتند يا در حال تجربۀ آن بودند. نمونه‌گيري به‌صورت هدفمند و دردسترس صورت گرفت و شامل 10 زوج بود. ابزار پژوهش، مصاحبۀ نيمه‌ساختاريافته بود و تجزيه و تحليل يافته‌ها، به روش كلايزي انجام شد. تحليل داده‌هاي حاصل از مصاحبه به شناسايي و طبقه‌بندي 35 مفهوم اوليه و شش مضمون فرعي (تجارب زناشويي-سيستماتيك آزاردهنده، ازهم‌گسيختگي كيفيت و تعادل رابطۀ جنسي، تجارب زناشويي مثبت و خوشايند، راهبردهاي فردي-زوجي سازگارشدن با شرايط قرنطينه، زمينه‌سازهاي روان‌شناختي بروز و تشديد آشفتگي زناشويي در قرنطينه، زمينه‌سازهاي محيطي بروز و تشديد آشفتگي زناشويي در قرنطينه) و يك مضمون اصلي تجارب و واكنش‌هاي ارتباطي زوجين در شرايط قرنطينۀ خانگي بيماري كوويد-19 منجر شد. اين يافته‌ها به آشكارشدن تجارب ارتباطي (مثبت-منفي) بين زوجين انجاميد. روشن‌شدن اين تجارب مي‌تواند مبنايي براي طراحي و به‌كارگيري برنامه‌هاي آموزشي، پيشگيرانه و درماني با هدف حفظ ثبات نهاد خانواده و همچنين تقويت كيفيت روابط زوجي شود.