بررسي ارزش تشخيصي فناوري ردياب چشمي در سنجش سبك دلبستگي در بزرگسالان

مطالعۀ حاضر با هدف بررسي ارزش تشخيصي ابزار ردياب چشم در سنجش سبك دلبستگي بزرگسالان انجام شد. اين مطالعه ارزش تشخيصي، مقطعي و از نوع مطالعات اوليۀ مشاهده‌اي-تحليلي كمي بود. جامعۀ آماري اين پژوهش شامل همۀ افراد 20 تا 45 ساله سالم و داراي تحصيلات دانشگاهي ساكن شهر تهران در سال 1400 بود. به اين منظور، 44 بزرگسال 20 تا 45 ساله واجد ملاك‌هاي طرح به روش نمونه‌گيري دردسترس انتخاب شدند (زن= 36 نفر، مرد= 8 نفر). در مرحلۀ اول از پرسشنامۀ محقق‌ساخته و مقياس تجديدنظر شدۀ دلبستگي بزرگسال (R-AAS) به‌عنوان آزمون مرجع استفاده شد و افراد داراي معيارهاي ورود انتخاب شدند. در مرحلۀ دوم به شركت‌كنندگان تصاوير سيستم فرافكنانۀ دلبستگي بزرگسالان (AAP) به‌منزلۀ محرك برانگيزانندۀ سيستم دلبستگي به مدت 1 دقيقه و 39 ثانيه ارائه و هم‌زمان حركات چشم آن‌ها از طريق دستگاه رديابي چشم ثبت شد. به‌منظور تجزيه و تحليل داده‌ها آزمون‌هاي جنگل تصادفي، رگرسيون لجستيك و منحني راك در نرم‌افزار R ورژن آر استديو 4.1.1 محاسبه شدند. متغير «مدت‌زمان تا اولين تثبيت» در ناحيۀ مورد علاقۀ كودك در تصوير آمبولانس با ضريب B-95/1 و سطح معناداري 0/01 (p0.05 ≤) قابليت پيش‌بيني سبك دلبستگي ايمن و ناايمن را داشت. همچنين براي اين متغير درصد تشخيص صحيح افراد دلبستۀ ايمن 54/2 و در افراد دلبستۀ ناايمن 75 درصد برآورد شد. نتايج حاكي از قدرت تفكيكي متغير «مدت‌زمان تا اولين تثبيت» در ناحيۀ مورد علاقۀ كودك در تصوير آمبولانس بود. پيشنهاد مي‌شود در مطالعات آتي اين متغير و متغيرهاي «طول مدت اولين تثبيت» و «تعداد تثبيت‌ها» كه مطابق با نتايج آزمون جنگل تصادفي مهم بودند، بيشتر بررسي شدند.