مقايسة اثربخشي درمان هيجان‌مدار و درمان مثبت‌نگر بر رضايت زناشويي و احساس تنهايي زنان ازدواج‌كرده بدون رضايت والدين

هدف از پژوهش حاضر مقايسة اثربخشي درمان هيجان‌مدار و درمان مثبت‌نگر بر رضايت زناشويي و احساس تنهايي زنان ازدواج‌كرده بدون رضايت والدين بود. در اين پژوهش كاربردي از نوع طرح آزمايشي تك‌موردي از نوع خط پاية چندگانة ناهم‌زمان استفاده شد. جامعة آماري شامل زناني بود كه بدون رضايت والدين ازدواج كرده بودند. حجم نمونه شامل 6 نفر بود كه به‌صورت دردسترس از ميان زنان ازدواج‌كردة بدون رضايت والدين در سال 1400 در شهر خرم‌آباد انتخاب شدند. پروتكل درمان هيجان‌مدار و مثبت‌نگر در سه مرحلة خط پايه و 10 جلسه مداخلة 90 دقيقه‌اي و پيگيري در سه مرحله در سال 1400 اجرا شد. آزمودني‌ها نيز در دو دستة 3 نفره (درمان هيجان‌مدار و مثبت‌نگر) به مقياس‌هاي رضايت زناشويي (ENRICH) و احساس تنهايي (UCLA) پاسخ دادند. داده‌ها به روش ترسيم ديداري، شاخص تغيير پايا و فرمول درصد بهبودي تحليل شدند. براساس يافته‌هاي پژوهش، ميانگين ميزان بهبودي در متغير رضايت زناشويي به شرح زير است: براي درمان هيجان‌مدار در مرحلة پس از درمان سه نفر 61.41 درصد و پيگيري 60.91 درصد، درمان مثبت‌نگر در مرحلة پس از درمان سه نفر 53.21 درصد و پيگيري 51.46 درصد، در متغير احساس تنهايي براي درمان هيجان‌مدار در مرحلة پس از درمان سه نفر 58.36 درصد و پيگيري 58.9 درصد، درمان مثبت‌نگر در مرحلة پس از درمان سه نفر 59.56 درصد و پيگيري 59.76 درصد بود. با توجه به يافته‌هاي پژوهش، هردو درمان هيجان‌مدار و مثبت‌نگر بر رضايت زن اثرگذار بوده، اما درمان هيجان‌مدار تأثير بيشتري داشته است. همچنين بر احساس تنهايي هردو درمان اثرگذار بوده است و تفاوت معناداري با يكديگر نداشته‌اند.